Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1949, Síða 23

ALMANAK
23
búið hér í rúma hálfa öld og mun öllum koma saman um
það, að yfir öll þessi ár hafi ávalt verið lyfting og léttleiki
íöllumheilsunumhansog kveðjum til þúsundanna mörgu,
sem hann hefir hitt, gengið með, eða rætt við, á götunni.
Kvíða eða áhyggjumálum sínum hefir hann aldrei haldið
að samferðamönnunum eða gert þau að umtalsefni á
göngunni. Heimili hans stóð opið gestum og gangandi.
Hann bjó í einskonar Utanverðunesi, meðan hann réði
húsum sjálfur.
1 móðurætt á hann líka til glaðværra og ókvai-tsárra
manna að telja, hinnar svonefndu Djúpadalsættar. Þar
hefir og fólk orðið langlíft, ömmur, frænkur og móðir
komist á tíunda tug. En sumir þeirra frænda hans vom
útsjónar og hagsýnismenn meiri, en heiðursgesturinn, og
hefir hann einhvemveginn verið staddur utangarðs—
líklega við að yrkja—þegar þeim eiginleika var skift.”
Þessi mnmæli bregða einnig björtu ljósi á meginþætti
í skapgerð Magnúsar skálds og á afstöðu hans til sam-
ferðasveitarinnar og vestur-íslenzkra félagsmála, og
munu allir þeir, sem til þekkja, fúslega viðurkenna, að
honum sé þar rétt lýst og maklega.
Magnús Markússon var tvíkvæntur. Fyrri kona hans,
sem hann kvæntist 1882, var Helga Jónína Hallsdóttir
Hallsonar í Réttarholti; bjuggu þau næstu ár að Hjalta-
staðakoti í Blönduhlíð, en fluttust vestur um haf 1886,
ásamt Hallfríði dóttur sinni, árs gamalh. 1 september þá
um haustið létust þær mæðgur báðar með eins dags milh-
bili. Með fráfalli þeirra var Magnúsi, að vonum, hinn
þyngsti harmur kveðinn, en hann bar það áfall eins og
norrænni hetju sæmdi. Fer Einar P. Jónsson ritstjóri um
það þessum orðum í hinni hlýju og gagnorðu grein sinni
um skáldið í Tímariti Þjóðræknisfélagsins (1945);
“Eg hefi heyrt gamla menn telja það til raunveru-
legrar fyrirmyndar, hve Magnús skáld varð vel við þess-
um þungu örlögum; þannig hefir hann tekið öðrum þung-