Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1949, Qupperneq 84

84
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
bátum. Segja hákarlamenn, að stundum sé svo vikum
saman, að ekki sé hægt að lenda þar fyrir sjávarylgju þótt
sjór sé nokkum veginn sléttur á hafinu.
I 15. tölublaði “Ingólfs” 1853, 1. árg. bls. 71-72, er
Kolbeinseyjar getið. Segir þar úr bréfi frá Isfirðing (skrif-
að 15. og 16. sept. 1853): “Hákarlaafli og í besta lagi, 300
tunnur mest. Hafa þeir í sumar fengið mestallann aflann
út af Húnaflóa og í kringum Grímsey og Kolbeinsev. Ari
nokkur Eyfirðingur kom að henni á bát og vildi skjótast
þar upp, en komst ekki sökum brims við eyjuna. Var eyjan
þá svo þakin sel og fugli, að ekki sá til jarðar. Hefir mön-
num verið síðan tíðrætt um hana. Þykir það eitt til fyrir-
stöðu, að skipalega er þar ill, má segja óbrúkandi.”
Fríman Benediktsson hreppstjóri í Grímsey, nú (1932)
á áttræðisaldri, segist hafa komið í land á Kolbeinsey, er
hann var þar úti við hákarlaveiðar á yngri árum. Sagði
hann, að mikið hefði verið af fugli og eggjum á eyjunni.
Eyjuna kvað hann stöðugt vera að molna og eyðast, svo
að sjá mætti mun á næstum árlega. Af Grímseyingum,
sem nú eru í eyjunni, hafa aðeins tveir komið til Kol-
beinseyjar, er þeir voru á hákarlaskipum frá Eyjafirði,
og engar ferðir hafa þeir farið til eyjarinnar síðan á dög-
um Jóns stólpa.
Helgi Ólafsson á Borgum í Grímsey, ættaður úr Eyja-
firði, segir, að laust fyrir aldamótin hafi skip úr Eyjafirði
komið að Kolbeinsey, og gengu skipsmenn á eyjuna, tóku
þar 14 þúsundir eggja, en þetta var um varpstíma svart-
fuglsins, og stillur fyrir lengri tíma. Eyjan var svo þakin
af eggjum, að sumstaðar höfðu þau oltið saman í hrúgur.
Þegar sjórok er, skolast þau af eyjunni, 13) en fuglinn
lætur slíkt ekki á sig fá, og verpir aftur að hálfum mánuði
liðnum. Kunnugir telja, að fuglar, sem verpa þar, muni
tæplega unga þar út að nokkru ráði, af því að sjórok
13) Komið hefir innan úr þorski, veiddum við Kolbeinsey,
eggjarauða.