Hlín - 01.01.1953, Qupperneq 83

Hlin
81
hans jafningi. — Aldrei hætti hann við hálfnað verk, og
skildist ekki við fyrri en nemöndum voru Ijós undirstöðu-
atriði hvei'rar námsgreinar. — Taldi hann það, eins og
allir góðir kennarar, höfuðnauðsyn.
Frímann hafði sjálfur lítillar kenslu riotið og aldrei í
skóla komið. — Aðferðir lians við kensluna voru því alt
aðrar, en nú þykja sjálfsagðar. — Hjá honum var meira
um þrásetu við námið og minna unr frí en síðar varð. —
Börn þau, er hann kendi, voru á misjöfnum aldri og mis-
jöfn að riámsgáfum, en lrann gætti þess vel, að ekkert
drægist aftur úr. — Höfuðáherslu lagði hann á lestrar-
kensluna og vanst hún ótrúlega vel. Ljet börnin marglesa
á degi hverjum. — Um skrift var hann vandlátur, krafð-
ist þess, að hver stafur væri skýrt og vel skrifaður og línan
bein og áferðarfalleg. — Sagði að vandvirkni væri í því
sem öðru fyrir öllu, og ekki mætti hugsa til þess að ná
skriftarhraða fyrri en stafagerðin væri orðin föst og örugg.
Tölfróður var Frímann og reikningsmaður mikill og
hafði yndi af að glíma við erfiðar reikningsþrautir. —
Hann hafði komist yfir innlendar og erlendar reiknings-
bækur og var vel heima í Tölvísi Björns Gunnlaugssonar,
sem flestum leikmönnum hefur reynst þung í fangi. —
Reikning kendi Frímann eins og annað af mikilli alúð,
hamraði undirstöðuatriðin inn í nemendurna og margfór
yfir sömu kaflana þar til, að jafnvel tqssarnir, voru leiknir
orðnir í helstu aðferðunum. — Kver og biblíusögur kendi
hann með sama lagi, lagði áherslu á að „kunna vel“ og
ekki síður skilja kjarnann í því sent lært var.
Þar sem margt var af börnuum á bæ, fór nteiri hluti
dagsins í það að segja þeim til. Þegar rökkvaði og börnin
fengu leyfi til að leika sjer úti, ef veður leyfði, sat Frí-
mann á þularstóli og jós af nægtabrunni fróðleiks síns
fyrir fullorðna fólkið. Hann tók sjer venjulega sæti á
einhverju rúminu, hafði sjaldnast nokkuð banda milli, en
reri oft lítið eitt í sætinu og strauk hnjákollana. — Stund-
um stóð hann upp við mara, hjelt um hann annari hendi
6