Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 25

MOUGUNN
103
flytja páskarnir oss boðskapinn um sigur dagsins yfir nótt-
inni, ljóssins yfir myrkrinu. Mannshjartað hlýtur ávalt að
fagna þeim árstímanum, þegar erfiðasti hluti ársins er á
förum, en hinn bjartasti og blíðasti er i aðsigi. Og ekki
sízt ættum vér að finna til þessa nú á tímum. Og auk
þess eru páskarnir þetta sinn sérstakur sumarboði, þar
sem sumarkoman er svo nærri. Hvert einasta vor fer
fram hin undursamlegasta upprisa. Ilmurinn úr jörðinni,
fuglakliðurinn í loftinu, blíður blærinn og geislablik sól-
skinsins enduróma oftlega þessi orð á vorin: Hann er
upprisinn! Og allrar gleði vorsins, sem í vændum er,
getum vér minst á páskunuuum, hátíð umskiftanna.
En þó er hið eiginlega fagnaðarefni vort kristinna
manna enn æðra, þvi að breytingin, sem vér minnumst á
páskunum, er enn stórfeldari en sú, er gerist, þegar vetur
breytist í vor og dagurinn leggur undir sig meiri hluta
sólarhringsins. Það hlýtur að vera rétt álitið, svo fram-
arlega sem heimur andans og meðvitundarlífsins er æðri
allri liinni ytri náttúru. Og fagnaðarefni páskanna liggur
á svæði andans í augum kristinna manna. Þegar kristnir
menn heilsuðu hver öðrum þennan dag ársins með ávarp-
inu: »Hann er upprisinn*, voru þeir sannfærðir um, að
þeir höfðu Öðlast vitneskju um þá breyting, sem meat er
uin vert allra umskifta: að drottinn þeirra og meistari var
ekki hættur að vera til, þótt líkami hans hefði verið deydd-
ur á krossi, heldur genginn inn til æðri tilveru, og að
hann í þeim nýja heimi vissi af þeim og gæti verið þeim
nálægur með hjálp og aðstoð, huggun og líkn. Þeasiopin-
berun var þeirra mikla fagnaðarefni, þeirra dýrlega dag-
renning, þeirra unaðsiíki vormorgunn, þeirra sí-nýi sum-
arboði.
Hve undursamlegir eru vegir guðs. Að svo miklir
'hlutir 8kyldu geta orsakast af því, sem i augum flestra
rnanna þá á tímum hlýtur að hafa virzt svo smávaxið.
Fátækur lærimeistari og farandspámaðurgsuður í Gyð-
ingalandi hafði verið tekinn höndum, sakaður um að leiða