Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 55
M 0 R G U N N
133
láta metrn haga sér eftir þvi. Hann vill miða breytnina
eingöngu við það, hvað mönnum sé holt hér í heimi
Eg vil fyrst benda á það, að eg get ekki hugsað mér,
að nokkur maður, sem verið hefir, eins og t. d. eg, á
sambandsfundum hundruðum saman, verði dr. Gf. F. sam-
mála um þetta. Menn geta talað um að taka annan heim
ekki til greina, ef hann er mjög óverulegur og þokukerid-
ur í augum þeirra, þó að þeir neiti honum ekki og hafi
fremur tilhneiging til þess að halda, að hann sé til En
þegar hann er orðinn að fullkomnum veruleika i hugan-
um, þá fer að minka um það tal. Það er ekki eingöngu
sannanir, sem koma úr öðrum heimi. Með sannan-
irnar koma menn, framliðnir menn. Þrátt fyrir örðugleik-
ana á sambandinu, dylst tilraunamanninum það ekki, að
hann stendur andspænis Ufi með ótal blæbrigðum, — áhuga
og kæruleysi, ást og hatri, sælu og vansælu, ti! dæmis að
taka. Þeir, sem taka mark á sönnununum, komast ekki
undan þvi að taka þetta margvislega ástand mannanna til
greina. Þeir reka sig á það, að Hfið eftir datlðann ákvarð-
ast undantekningarlaust, og stundum um langan, langan
tima, af lífinu, sem lifað hefði veriö i þessum heimi. Þeir
gera sjálfa sig að auluin, ef þeir draga ekki þá ályktun
af reynslu sinni, að það sé glfurleg fásinna að ganga fram
hjá þvi í liugsuuarleysi, hvað liafi gildi í öðrum heimi og
hvað þar sé skaðlegt.
Dæmi, sem dr. G. F. tekur, virðist mér fráleitt og
ekki koma málinu við. Hann gerir ráð fyrir einhverju
»neyzlumeðali« sem visindamenn liafi vandlega rannsakað
og telji »holt og styrkjandi fyrir andlega og líkamlega heil-
brigði manna«, en að framliðnir menn kenni það, að það
sé >-óholt fyrir framtíð vora í öðrum heimi*. Eg veit ekki
til þess, að framliðnir taenn hafi kent neitt slíkt. Mér
þykir afar óllklegt, að þeir hnfi varað við nokkuru, sem
skilar mönuum »andlega heilbrigðum á lifsins land«, eins
og dr. G. F. kemst að orði. Og eg veit ekkert dæmi
þess.