Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 161
MORGUNN
239
leikritið sitt, að hann fór að skrifa ósjálfrátt - um alt
annað efni en var í leikritinu. Það var framliðinn faðir
hans, sem sagðist vera kominn og stjórna skriftinni Og
eftir nokkurn tima fór hann ekki eingöngu að láta hann
skrifa, það er honum sjmdist og mjög var fjatri öllum
hugsanaferli sonarins, heldur fór hann líka að láta hann
leika á hljóðfæri, sem hann kunni mjög lítið að fara með,
og Jét hann leika af mikilli snild, stundum lög, sem hann
hafði aldrei heyrt, en tilheyretidur hans þektu. Faðirinn
hafði leikið snildarvel á píanó. Sumt af þvi sem skrifast
hefir og prentað er í bókinni, er nokkuð þokukent, lítt
skiljanlegt, jafnvel fráleitt, en sumt aftur skínandi fallegt.
Júlíus Magnússen kunni þessu ekki vel, enda þess
tæplega von. I öðru veifinu fylti það hann samt fögn-
uði. En í hinu veifinu fanst honum það hlægilegt, eða
að hann hlyti að vera orðinn geggjaður. Þessi ákveðni
vantrúarmaður átti örðugt með að renna því niður, að
framliðinn faðir hans væri þarna kominn til þess að kúga
hann til að skrifa um guð og eilift líf! En undan því
komst hann ekki. Þessi nýja reynsla umturtiar öllu sálar-
lífi hans. Hann hatttir við leikritið, er hann hafði nær
því lokið við. Nú finst honura það alt einskisvert hjal,
sem hann hefir verið að segja. Og hann veit að það er
fjarstæða, að hann semji nokkuru sinni leikrit framar á
æfinni. Svo að mertn sjá, að frá hans sjónarmiði er hér
ekki um neinn leik eða neitt smáræði að tefla.
Faðir hans huggar hann með því, að svona fari ekki
fyrir honura einum. Hór fara á oftir nokkurar línur úr
ósjálfráðu skrifunum:
»Og til þess að friða þig í þeim gremjufullu og vondu
hugsurium, sem þú ber nú í brjósti til karisins hans föður
þíns, sem kemur og gerir gys að þér, ætla eg að skýra
þér frá því, að þú ert ekki einn kjörinn, heldur þúsundir
annara manna. Og þeir munu taka þig og faðma þig