Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 159

MORftUNN
237
'ins; heimspekilegur djúphyggjumaður, gæddur hinum
aterkasta vitsmunaþrótti og spámannlegri andagitt; sálar-
rannsóknamaður, sem hefir bæði til brunns að bera vís-
indalega skarpskygni og skilning á andlegum efnum —
svo að hann er sannarlega vel hæfur til sinnar háleitu
köllunar . . . . Þá andlegu áhugaöldu, sem nú geysist yíir
hinn mentaða heim, fær ekkert stöðvað, ekki fremur en
dlóð sjávarins. Hún er jafn-óstöðvandi og aflið, sem stýrir
gangi himintunglanna. Hún er komin til þess að lyfta
mannkyninu upp til æðra skilnings' á eðli lífsins, og á
því, hve algjörlega samstætt það er og óslitið eftir þá
breyting, sem vér nefnum dauða; hún er komin til þess
að vér skulum hafa líflð og meiri gnægtir af þvi«.
Mijatovitch greifi mun nokkurum sinnum hafa verið
nefndur í íslenzkum blöðum. Iiann er serbneskur stjórn-
málamaður, hefir verið sendiherra Serba í ýmsum löndum
•og þar á meðal á Englandi, auk þess sem hann hefir
mikið verið við stjórnmál riðinn heima á ættjörð sinni.
Nokkur síðustu árin hefir hann dvalið, embættislaus, í
London. I ræðu, sem hann fiutti í samkvæmi í vetui' í
London, komst liann meðal annars svo að orði: >Eg get
ekki, á þeim tíma, sem mér er uthlutaður, sagt ykkur frá
iþeirri margháttuðu og mjög svo merkilegu reynslu minni,
8em hefir sannfært mig um það, að einstaklingslíf okkar
haldi áfram í heimi andanna eftir dauða hins jarðneska
líkama. En af því að þeirri kenningu hefir nýlega verið
haldið fram, að fyrirbrigðin, sem menn verða varir við
á sambandsfundum, séu ekkert annað en fjarhrif fundar-
manna á miðilinn, ætla eg að segja ykkur frá einu at-
viki að eins. Það sannar, að sú kenning er röng.
»í janúar 1909, eftir andlát konunnar minnar, skifti
eg nokkurum af hirðbúningum hennar sem gjöfum milli
nokkurra vinkvenna minna. Skömmu síðar fékk eg bréf
frá serbneskum klerki í þorpi einu í Bosníu, eitthvað þrjú
þúsund milur frá London. í [bréfinu var mér skýrt frá