Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 63
MORG UNN
141
lega mikla bii'tu og ólíka þeirti birtu, sem eg þekti; eg
man, að birtan var ákafiega hvít. Hvítklæddar verur sá
eg margar kringum mig; út frá þeim lýsti svo dásam-
lega og mér fanst eg fitina svo mikla ást streyma frá
þeim til miu; eg naut þessarar undursamlegu dýrðar dá-
litla stund, en þá var eins og eg hrykki við; mér fanst
eitthvað snerta mig; egfann að þetta var bæn frá mömmu
fyrir mér, hún var að biðja um að mega hafa mig hjá
sér, og bænin hafði komið við hjá mér Þetta hafði eg
ekki hugsað um fyrri, eg hafði einungis hugsað um mig
og hafði glatt mig svo irnilega við þá tilhugsun, að eg
þyrfti ekki að fara frá þessum dýrðarheimi aftur. Eg man,
að mér fanst það mikil sjálfsafneitun að verða að taka
undir bæn mömrau; en þess fanst mér sérstaklega mundi
við þurfa, til þess að bænin yrði heyrð.
Eftir dálitla stund fór sýnin að hverfa og þá fór eg
aftur að sjá hlutina i kringum mig, en það man eg, að
óttalegur þótti mér mismunurinn.
Síðan sagði mamma mér, að hún hefði einmitt þetta
kvöld haldið að eg mundi deyja og beðið um, að eg fengi
að lifa. Svo að það hefi eg þó fundið rétt.
Leitin að bdtnum.
í marz 1915 varð eg akyndilega veik, og lá þá um
itíma með hita.
Hjá okkur var telpa 14 ára gömul; faðir hennar
stundaði sjómensku á mótorbát, sem gekk frá Keflavík.
Það var kvöld eitt, meðan eg lá, að veðrið var mjög
vont; bátar voru þá allir komnir, nema bátur sá, sem
faðir telpunnar var á; hann var ókominn og menn voru
orðnir hræddir um, að eitthvað hefði orðið að. Eg vissi
þetta og maðurinn minn liafði farið niður eftir, ef vera
kynni að einhverjar fréttir kæmu.
Eg varð þá ein inni. Stofa var fram af svefnher-
■berginu og hurðin lokuð á milli. Ekki vissi eg, hvar
itelpan var. Þá tek eg alt í einu eftir þvi, að mér flnst