Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 44
122
MORGrUNN
sinn, er hafði gefið þeira dásamlegar sannanir þess, að
þetta vœri í raun og veru hann, og eins hins, að honum
væri enn kunnugt um jarðnesk málefni þeirra. Frú
Leonard þekti sama sera ekkert tii hjónanna annað en
þetta, að þau korau til þess að tala við son sinn. Þau
áttu heima margar mílur frá Lundúnum, og þau komu
æfinlega ein. Frúin lagði sig út af í rúmið sitt, til þess
að búa sig undir fundinn. Hana fór að syfja dálítið, en
alt í einu hvarf öll svefnsemi, en í stað hennar kom
mjög mikil værð. Því næst fanst henni líkast því sem
veikur rafmagnsstraumur færi um líkama sinn, og þar á
eftir virtist henni sem hún lægi ekki í rúminu. Hún
hreyfði ekki legg né lið og hélt augunum lokuðum. Hún
"fór að hugsa um, hvað langt hún mundi vera komin upp
fyrir rúmið, svo að hún lauk upp augunum — og þurfti
dálitið fyrir því að hafa — og sá jarðneska likamann
liggja í rúminu. Sjálf var hún, að henni fanst, í andlega
(eða astral) líkamanum nokkuð fyrir ofan rúmið. Hún
gat athugað það vandlega, hvernig líkaminn í rúminu lá.
Næst varð hún þess vör, að andlegi likaminn var að
færast fjær jarðneska líkamanum, og henni virtist hann
svífa yfir rúmstokknum fáeinar sekúndur. Þá fór henni
að verða eins og ofurlítið órótt, og henni kom til hugar,
hvort henni mundi ekki verða örðugt að komast inn aftur.
Þessi aðkenning af ótta kipti henni aftur um svo sem
eitt fet i áttina til jarðneska likamans. En forvitnin vann
sigur á óttanum, og hún hugsaði með sér, að hvað sem
fyrir kæmi, skyldi hún ekki gefast upp.
Á sama augnablikinu sem hún afréð þetta, varð hún
þess vör, að maðurinri hennar lauk upp foratofuhurðinni
að loftinu, sem þau áttu heima á, og fór að tala við ein-
hvern, sem var utan við dyrnar. Hann talaði lágt, til
þess að trufla ekki konuna sína. Henni korn til hugar,
að það væri gaman að fara og sjá, við hvern hann væri
að tala, og hún vissi ekki, hvernig það gerðist, en á
sama augnabliki fann hún, að hún stóð við olnbogann á