Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 125
M 0 E G U N N
203
lét höndina síga niður, fekk matsveinninn bæði mál og
mátt aftur.
Jac. kvartaði um hitann, en fakírinn virtist ekki
lilusta á hann. Þá kom veifa svífandi af borði einu og
veifaði Jacolliot, sem þóttist einnig heyra hljómskæra
karlmannsrödd. Síðan kvaddi fakírinn og hófst þá um
30 sm. frá jörðu og sveif þar í lausu lofti fullar fimrn
mínútur. Uppstigningin og niðurförin stóðu alls yfir 8
mínútur; hæðina mældi Jac. á röndóttri ábreiðu eða for-
tjaldi, sem hékk yfir dyrunum bak við fakírinn.
Jac. hafði áður séð fakira láta jurtafræ vaxa á furðu-
stuttum tíma, og ásetti sér nú að biðja Cov. um þetta
fyrirbrigði og athuga það nákvæmlega. Þegar fakírinn
kom aftur kl. 3 ura daginn, ætlaði Jac. að koma honum
á óvart með þessarri beiðni, en hann svaraði bláttáfram:
»Eg er reiðubúinn*.
Fakírinn lofaði Jac. að velja sjálfum urtapottinn og
fræin, en moldina vildi hann hafa úr hreiðrum hvitra
maura (termíta), sem oft bera saman 8—10 rn. háa liauga,
og var þvi auðvelt að fá slíka mold. Þjónn Jacolliots
kom með moldina og um 30 tegundir frækorna. Moldin
var mulin; fakírinn hrærði nokkru af henni út í vatui
og bað um fræ og nokkrar álnir af smágjörvu músselíni.
Jacolliot valdi melónukjarna og gerði, með leyfi fakírsins,
skoru í móleitt hýðið — og rétti honum það siðan ásamt
músselininu. Kvaðst Cov. nú bráðlega mundu sofa svefni
andanna og lét Jac. vinna þess eið, að snerta hvorki sig
né jurtapottinn Jacolliot lofaði því, og fakírinn lagði nú
fræið ofan í leðjuna í jurtapottinum, stakk bambuspriki
sínu ofan i útjaðar pottsins, breiddi músselinið þar yfir og
féll í dá eða leiðslu, sitjandi á hækjum með framréttar
hendur. Iieila klukkustund sat Jac. andspænis fakírnum,
sem var hreyfingarlaus, með opin og starandi augu. Þá
þoldi hann ekki lengur mátið, en gekk út að brún hjall-
ans og horfði ýmist á fakírinn eða út á ána Ganges.
Loksins, eftir tvær klst., andvarpaði fakirinn og vaknaði.