Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 69
MORG UN N
147
YÍrtiet hann mundi vera að biðja, mig um að fá að vera
hjá okkur, en ekkert fanst mér hann segja. Þá fanst mér
maðurinn minn koma inn og íeyna að tala við ókunna
manninn. Hann byrjaði á ensku, en gesturirn hristi höf-
uðið. Þá reyndi hann dönsku; ekki dugði það; þá þýzku;
ekki sýndist það heldur hafa neitt að segja, maðurinn
virtist ekki skilja neitt af þessu. Eg braut heilann um
það, hverrar þjóðar maðurinn gaiti verið, því að eg þótt-
ist vita, að hann væii af einhverjum útlendu fiskiskip-
unum, sem stunduðu veiðar hér við land, og mundi þá í
draumnum ekki eftir fleiri þjóðum.
En maðurinn leit enn til min með átakanlega biðj-
andi augnaráði, svo að mér fanst sjálfsagt að hjálpa
honum.
Þegar eg vaknaði, var þetta ákaflega skýrt fyrir
mér; eg mundi svo vel eftir ritliti mannsins, að eg var
alveg vis8 um að þekkja hann, ef hann yrði á vegi
rnínum.
Nú var það algengt, að útlendir botnvörpungar kæmu
til Keflavikur með veika menn og skildu þá þar eftir. Oft
höfðu menn þessir lent hjá okkur, og æfinlega hafði mér
verið illa við það.
Þegar eg vaknaði þennan morgun, sagði eg mannin-
um minum drauminn, og bætti því við, að þennan mann
skyldi eg ekkert hafa á móti að taka, mundi líklega taka
hann, hvaða veiki sem að honum gengi; sagði líka, að
eg væri viss um, að bráðlega mundi koma að þvi, að
veikur maður yrði fluttur á land, en hann yrði hvorki
enskur, þýzkur eða frá Norðurlöndum.
Nokkurum dögum síðar, mig minnir 5 eða 6 dögum,
fæ eg boð £frá lækninum, hvort eg vilji ekki taka. Hol-
lending, sem hafi meitt sig og verið fluttur i land af botn-
vörpung; maðurinn minn var ekki heima, svo að mér
hefði áreiðanlega þótt vel takast til að geta svona um-
svifalaust sagt nei. En þá datt mér biðjandi augnaráðið
í hug, svo að eg sagðist skyldi koma og sjá hann.
*10