Morgunn - 01.06.1934, Síða 35

MORGUNN
29
áreynslu, kom höndunum upp á brjóstið, krepti fing-
urna, sem óðum voru að stirðna, í lófunum, og féll því
næst í fullkomið meðvitundarleysi.
Eftir því, sem Dr. S. H. Raynes hefir tjáð mér, en
hann var eini læknirinn viðstaddur, liðu svo fjórar
klukkustundir, að ekki var unt að finna til slagæðar-
innar eða hjartsláttar. Um nokkuð skeið þess tíma héldu
ýmsir, sem viðstaddir voru, að eg væri látion; þessi
fregn barst út í þorpið og klukkunum var hringt í þorps-
kirkjunni. En Dr. Raynes hefir sagt mér, að hann hafi
öðru hvoru orðið var við örlítið andvarp eða andköf,
er hann hafi grúft niður að andliti mínu, en þau
hafi verið svo smávægileg, að hann hafi hvað eftir ann-
að verið að því kominn að segja: „Hann er dáinn“, þeg-
ar hann hefði aftur orðið var við andkaf. Hann stakk
nál djúpt inn í hold mitt á ýmsum stöðum, alt frá fót-
um og upp að mjöðmum, en það hafði engin áhrif. En
þótt ekki væri unt að finna til slagæðarinnar í því nær
fjórar klukkustundir, stóð það þó ekki lengur yfir en
hálftíma, að eg virtist vera dáinn.
Eg held, að eg hafi mist allan mátt til hugsana
eða vitundar um tilveruna í fullkomnu meðvitundarleysi.
Vitaskuld er tilgangslaust að geta sér til um tímann, því
í þessu ástandi mundi manni finnast hið sama um augna-
blik og um þúsund ár. Eg komst aftur í meðvitundar-
ástand og uppgötvaði, að eg var enn í líkamanum, en
að líkami minn og eg áttu nú ekkert lengur sameiginlegt.
Eg leit sjálfan mig í fyrsta skipti með undrun og gleði —
mig, mína raunverulegu veru, en það, sem ekki var eg,
laukst um mig á alla vegu eins og moldargröf.
Eg veitti sem læknir athygli mínum furðulegum
líffærum, en sjálfur var eg, hin lifandi sál hins dauða
líkama, samfléttaður honum, jafnvel vef fyrir vef. Eg
komst að því, að skinnholdið var yzta landmark sálar-
innar, ef svo mætti að orði komast. Eg gjörði mér grein
fyrir ástandi mínu og íhugaði það rólega. Eg hefi reynt