Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 43

MORGUNN
37
lega fjarri, að eg geti haft það eftir, að mín frásögn er
eins langt frá frumleikanum, eins og þýðing úr dauðu
máli er mildð veikari en frummálið. Eg get þess t. d;,
að setningin: „Þetta er vegurinn til hins eilífa heims“,
var elcki meira en fjögur orð; og þannig var um sér-
hverja setningu, er sögð var. Og hefði þetta verið ritað;
þá hefði hverri setningu verið lokið með punkti, svo var
fullkomlega frá meiningunni gengið. Þetta, sem hér fer
á eftir, er það, sem eg kemst næst því:
„Þetta er vegurinn til hins eilífa heims. Björgin
þarna eru landmörkin milli heimanna tveggja og lífanna
beggja. Þegar farið er fram hjá þeim, verður ekki aftur
komist í líkamann. Ef verk þitt hefir verið, að rita um
það, sem þér hefir verið kent, og þú hefir einungis beðið
eftir einhverju óvæntu tækifæri til þess að koma því út,
ef verk þitt hefir verið, að ræða við einstaklinga sem
einkavini — ef þetta er alt, þá er því lokið, og þú mátt
halda áfram fram hjá björgunum. En komist þú hins-
vegar að þeirri niðurstöðu, eftir íhugun, að þú eigir að
birta það, sem þér er kent, en ekki einungis rita það,
ef það á að vera til þess að safna saman mannfjöldan-
um og kenna honum, þá er því ekki lokið og þú getur
aftur horfið í líkama þinn“.
Hugsanirnar hættu og skýið hvarf smátt og smátt
í áttina til f jallanna í austri. Eg sneri mér við og horfði
stundarkorn á eftir því, en þá stóð eg alt í einu og án
þess að hafa tekið eftir að eg hreyfðist, rétt fyrir fram-
an björgin þrjú. Áköf löngun greip mig til þess að líta
inn í annan heim.
Þarna voru fjögur hlið eða fjórar leiðir. Ein mjög
dökk, milli veggjar úr svörtum kletti og þess bjargsins,
sem stóð lengst til vinstri, annað lágt hlið milli vinstrá
og miðbjargsins, annað samskonar milli miðbjargsins og
þess hægra, og að lokum mjór stígur hægra megin við
það, rétt við röndina á veginum.
Eg aðgætti ekkert leiðina vinstra megin — eg veit
L