Morgunn - 01.06.1934, Síða 54

48
M 0 11 G U N N
morgun, mig minnir 24. maí, að konan mín kemur til mín
og segir: „Auminginn hún G. í Gerði hefir alið tvíbura í
nótt, og hún kvað ekki eiga flíkur utan um annað barnið,
hvað þá heldur bæði! Eg er nú að hugsa um að setjast
við að sauma eitthvað utan á blessuð börnin, og eg ætla
að láta hana Tobbu*) hjálpa mér, svo förum við bæði
ríðandi suður að Gerði í kvöld“.
Eg svaraði konunni minni því einu, að hún réði því
algjörlega sjálf, hvort hún saumaði meira eða minna
utan á þessi fátæku börn, en eg skyldi koma með henni,
þegar hún færi suður að Gerði.
Um kvöldið, laust fyrir sólarlag, lögðum við hjónin
svo ríðandi á stað, og mátti víst segja, að eg væri lík-
astur Gróu á Leiti, þar sem eg sat á klárnum, hlaðinn og
þakinn tómum böglum, þ. e. a. s. öllu því, ætu og óætu,
sem bláfátæk sængurkona þarfnaðist.
Frá náttúrunnar hendi er eg þannig útbúinn, að sól-
aruppkoman ræður alt af fótaferð minni, þegar eg er
heilbrigður. Á vorin er eg alt af kominn á fætur 2—3 á
morgnana, en í skammdeginu drattast eg úr rúminu,
sjaldnast fyr en kl. 10—12. Hins vegar þykir konunni
minni morgunsvefninn værastur, og er þar af leiðandi
mjög morgunsvæf.
En morguninn eftir að við fórum að heimsækja
fátæku sængurkonuna, vaknaði eg kl. 2 við það, að
konan mín er sezt upp í rúminu; hafði hún lagt báð-
ar hendur á brjóst mér, og starði fram að hurðinni, og
að því er mér virtist, undrunarfull, eða óttaslegin.
„Hvað er þetta, hjartað mitt, ert þú vöknuð og sezt
upp svona snemma?“ varð mér að orði.
„Já“, anzaði konan mín. „Það kom nokkuð ein-
kennilegt fyrir mig, sem eg skil ekkert í; eg hélt eg
hefði verið vakandi, en þetta hefir þó hlotið að vera
draumur, sem fyrir mig bar“.
*) Nú frú í Hafnarfirði.