Morgunn - 01.06.1934, Qupperneq 63

MORGUNN
57
og dimma nótt, því sannanir frá enium eða fleirum, sem
fluzt hafa yfir dauðadjúpið, eru öðrum óneitanlega
trygging fyrir framhaldslífi þess, er hann hefir unnað,
þó ytri kringumstæður og fjarlægð einatt tálmi leitandi
sál að veita undanfarna vininum sínum beztu tækifærin.
Eg skal svo ekki þreyta ykkur á lengri formála, en
snúa mér að efninu, með einlægum óskum um það, að frá-
sagnirnar megi flytja sem flestum boð og ljós frá honum,
sem mælti: „Komið til mín allir þér, sem erfiði og þunga
eruð hlaðnir, eg vil veita yður hvíld“.
Eg var nokkur ár farkennari á Austurlandi í Helgu-
staðahreppi við Reyðarfjörð. Á meðal nemenda minna
þar var drengur einn, sem sérstaklega dró að sér at-
hygli mína, ekki aðeins vegna fjölhæfra og þróttmikilla
námshæfileika sinna, heldur og líka vegna óvenju þrosk-
aðrar skapgerðar og fjölskrúðugs hugsunarlífs, er ein-
kendi hann þegar á bernskuárum hans, þessa alls, er
aflaði honum trausts, vinsælda og almenningshylli með
fjölgandi árum. Það var því ekki að ástæðulausu, að
allar björtustu framtíðarvonir foreldra hans voru tengd-
ar við hann. En þau voru ekki ein um slíkar vonir. Vax-
andi æska sá í honum leiðtoga, og allir, sem kyntust
honum nokkuð náið, sáu að fáir myndu líklegri en hann
til að verða, ekki aðeins sveit sinni, heldur og líka þjóð
sinni, hin nýtasta stoð.
En seinni hluta sumars 1929 skygði ský fyrir sólu.
Hann sýktist af tæringu, ekki alvarlega, að því er virt-
ist í fyrstu, bæði hann og vinir hans voru vongóðir um
líkamlegan bata, en hann kvaddi þá og fór til dvalar
á Kristneshæli. En þær vonir rættust ekki. Sumarið 1930
voru jarðneskar líkamsleifar hans bornar til moldar að
viðstöddu fjölmenni. Enginn var þar viðstaddur, að eg
hygg, sem ekki fann nokkuð ákveðið til þess, hversu mik-
ið var horfið með honum. En ákveðnast fundu þeir til
þess, er tengdir voru honum nánustum vináttu og skyld-
leikaböndum.