Morgunn - 01.06.1934, Side 120

114
MORGUNN
nærri því meira en jarðneskur. En þó er heilt haf djúp-
sett á milli hugsana Nýja Testamentisins og hugsana
bókarhöfundarins, sem eg hefi verið að leitast við að
segja frá. Höf. er kominn hálfa leið ofan í lægri tegund
af trúarbrögðum. Hann er fallinn ofan í dýrkunina á
kraftinum sjálfum — kraftarins vegna.
Dýrkunin á kraftinum er ein af allra djúpsettustu
og frumstæðilegustu hvötum mannlegrar sálar. Hann
stendur vafalaust í sambandi við vanmáttartilfinningu
mannsins, sem er eitt af varnarlausustu og verst útbúnu
spendýrum jarðarinnar. í einni lítilli íslenzkri smásögu
eftir Einar H. Kvaran er það aðdáanlega dregið fram,
hvað kraft-dýrkunin er samfléttuð veikleikanum, þegar
sjúk kona liggur á fleti sínu og heyrir bylinn hamast
á þekjunni.
„Hún hlustaði á bylinn. Hún hafði oft hlustað á
hann áður. Og oft hafði hún heyrt lögin, sem hann söng,
stundum þung og drynjandi, stundum æpandi og arg-
andi, en æfinlega ægileg. Nú heyrði hún orð. Hún hafði
aldrei heyrt það fyr.
Ekki samt nema eitt orð.
Hún heyrði bylinn strjúkast mjúkt eftir baðstofu-
þekjunni og hvísla um leið:
— Kraftur! Kraftur!
Hún heyrði hann hvessa sig og segja fullum rómir.
— Kraítur! ICraftur!
Og hún heyrði hann fara öskrandi eins og blótneyti
um baðstofuþekjuna og segja:
— KRAFT-UR! KRAFT-UR!"
Mennirnir snúast með afar misjöfnu móti við van-
máttartilfinningunni. Á okkar tímum er það t. d. furðu-
lega fróðlegt að athuga, hvernig óttinn við aflleysið
birtist hjá flokki, sem eg mintist á í síðasta erindi mínu
og nefndir eru Christian Scientistar. Þeir gjörðu það, sem
skrökvað hefir verið upp á strútinn. Það eru vitaskuld
ósannindi, að strúturinn feli höfuð sitt í sandinum, en.