Morgunn - 01.06.1934, Síða 124

118
M 0 E G U N N
kulnar í. „Glæðið þið þennan hita hrifningarinnar, þenn-
an eld ástarinnar, og alt annað kemur nokkuð af sjálfu
sér“, verður hróp hans.
Þetta er hans leið um völundarhús lífsins. Og þrátt
fyrir allar krókaleiðir mannanna og fálm þeirra til þess
að finna fótum sínum forráð, þá er reynslan nú orðin
nokkuð víðtæk fyrir því, að þetta er hinn beini vegur-
inn. Flestir þekkja einhvern mann er fundið hefir til
þess í eigin barmi, að á þeim stundum hefir hann mest
vald á lífi sínu, er hann hefir kastað huga sínum óskift-
um inn í hrifninguna fyrir einhverju, s e m f y r i r u t-
an hann var. Það kann að hafa verið ást hans á
annari manneskju, hrifning hans fyrir helgu máli, fögn-
uður hans við að drekka í sig nýjar hugsanir, barátta
hans í starfi, sem tók alla krafta hans, en hann gatstund-
að af huga og sál. Hinar lægri hvatir sækja á manninn
fyrst og fremst þegar hann hefir gefið sig á vald andlegri
leti, þegar hugurinn er tvístraður eða stendur á sama um
alla hluti. Það er einhver nærri því dularfullur kraftur,
sem því fylgir, að unna einhverju, er lætur alt gróa, sem
vert er um í sál mannsins. Yfirsjónir fyrirgefast og þurk-
ast út, þar sem þetta er öðrum þræði. Það er eins og þetta
bræði þær úr sálinni. Þetta er hin eiginlega uppspretta
hins andlega máttar, lind meginafls þeirrar hliðar til-
verunnar, sem að mönnunum snýr.
Ritstjórarabb.
Þrándur Jafnframt Þvb sem M o r g u n n þakkar
/götu. síra Öfeigi Vigfússyni prófasti fyrir þann
sóma og góðvild, sem hann sýnir tímaritinu
með því að bjóða því til birtingar ræðuna, sem prentuð
er í þessu hefti, skal það tekið fram, að síra Matthías
Jochumsson virðist ekki hafa verið að fara með neítt