Morgunn - 01.12.1940, Síða 6

132
MORGUNN
Hefir Einar H. Kvaran
gert tilraun til að sanna sig eftir andlátið?
Þannig spyrja að vonum margir, því að vegna þeirrar
afburða ástsældar, sem hann naut hjá þjóðinni og þeirrar
afstöðu, sem hann hafði til eilífðarmálanna, er ákaflega
mörgum hugleikið að fá að vita, ef unnt væri, hvað hann
segir nú.
Hann hefir gert slíkar tilraunir, og ég tel rétt, vegna
þeirra mörgu, sem spurt hafa, að birta hér nokkuð af ár-
angrinum, sem þessar tilraunir hafa borið.
Vera má, að þeir sem ókunnugir eru þeim geysilegu örð-
ugleikum, sem framliðnir menn þurfa að yfirvinna, til þess
að sanna návist sína jarðneskum mönnum, kunni að finn-
ast sannanaárangurinn ekki stórfelldur, en þeir sem
þekkja örðugleikana munu þó gleðjast yfir því, sem þeg-
ar hefir náðst og væntanlega stendur til bóta, þegar hinn
látni forvígismaður sálarrannsóknanna hér hjá oss nær
fyllri tökum á þeim lífsskilyrðum, sem hann býr nú við.
Ilann var ekki fyrir löngu farinn af jörðunni þegar
honum tókst að eiga sæmilega auðveld samtöl við oss, þótt
stutt væru. Málhreimurinn var hans, orðatiltækin voru
hans og lifandi var enn gamli áhuginn hans fyrir málefn-
inu, sem hann unni mest. Hann hefir talað bæði um látna
vini sína og jarðneska og líðan sína eftir umskiptin.
„Hvað vakti þér mestan fögnuð, þegar þú varst vakn-
aður til fullrar meðvitundar eftir andlátið?“ var spurt.
„Unaðsemdin að vera búinn að fá nýjan og heilbrigð-
an líkama“, var svarað, „það var dásamleg tilfinning“.
Síðan talaði hann um Morgunn og Sálarrannsóknafélagið.
„Ég þóttist þekkja nokkuð nauðsyn þessa málefnis á með-
an ég var á jörðunni, ég þekki hana miklu betur nú“.
Á meðan sami miðill var í dásvefni í annað sinn, mælti
þessi sama rödd: „Á jörðunni búa menn sig undir hverja