Morgunn - 01.12.1940, Síða 56

182
MORGUNN
vildi svo vel til, að spíritisminn á marga slíka dómbæra
menn, sem fyrir löngu hafa með vísindalegum myndug-
leik kveðið upp úrskurðinn: framhaldslíf vísindalega
sannað.
En að því, er sananirnar snertir, — sem fengnar eru
fyrir miðla og á miðlafundum — gæti ég hugsað, að þær
séu orðnar svo miljónum skipti. Því að hátt upp í öld
hafa miðlafundir verið haldnir í flestum löndum þús-
undum saman, og á flestum komið einhverjar og á mörg-
um margar sannanir. Svo að þótt vér drögum frá 70—80
af hundraði — svo ég tiltaki eitthvað — til að gjöra fyrir
ófullkomnum sönnunum og blekkingum og miðlasvikum,
þá væri þó kappnóg eftir fyrir dómbæru mennina, til þess
að draga af því gildar ályktanir, enda hafa þeir metið svo
og gjört það.
Áður en ég lík máli mínu, ætla ég að segja yður eina
sannana-sögu frá miðilsfundi, sem mér þykir skýr og
skemmtileg. Hún er úr hinni stórmerku bók Georgs
Lindsay Johnsons, sem sagt var frá í 19. árg. Morguns.
Höfundurinn er stórmerkur læknir og vísindamaður og
félagi í mörgum vísindafélögum, og bók hans ein hin
stærsta og efnisríkasta um; þessi efni. Hún er í 25 köfl-
um og af þeim eru 13 kaflar, sem eru hver einstakur um
sannanir út frá sérstökum tegundum fyrirbrigða, eða
skyldra flokka. Sagan, sem ég ætla að segja, er úr kafl-
anum um sjálfstæðar raddir, sem eru einhverjar allra
beztu sannanir, er fundarmaður talar beint við látinn
vin og þekkir bæði rödd hans og talsmáta, svo ekki er
um að villast. Er þessi saga úr reynslu hans sjálfs, sem
margar sögur hans eru, en alls staðar vel vottfast og
varlega farið.
Miðillinn var nafnkunnur, amerískur raddamiðill, Etta
Wriedth, er ég held að lifi enn og þá rúmlega áttræð.
Áður á fundinum hafði komið og sannað sig ágætlega
Thomas Colley erkidjákni, háttsettur kirkjumaður en
ákveðinn spíritisti, dó 1912. Sagan um komu hans er