Morgunn - 01.12.1940, Qupperneq 88

214
MORGUNN
kunnarlaust og lét óspart í ljós hvað mér þætti ósenni-
legt, en þá kom ég ekki alveg að tómum kofunum. Það
var engu líkara, en búizt hefði verið við hverri mótbáru, ^
sem ég kom með, því að svör við þeim voru einatt á
reiðum höndum, og skýringar á því, sem ég skildi ekki.
Það varð með mig eins og barn, sem er að læra staf-
rófið, lærdómurinn var smáþyngdur eftir því, sem skiln-
ingur minn óx.
En 2. janúar 1938, eftir að þessar tilraunir höfðu
haldið áfram með vaxandi árangri í nærri 21/2 ár, kom
atvik fyrir, sem í fyrstu var skilningi mínum ofvaxið
og olli mér blátt áfram töluverðum kvíða. Ég var eins og
venjulega upptekinn af að lesa úr þeim merkjum, sem
borðið sló, og var í miðju orði, þegar borðið stafaði allt í
einu með óvenjulegum krafti og hraða þessa setningu:
Það er ráðizt á hringinn okkar, hjálp. — Borðinu var
slengt á hliðina, svo að við lá að það brotnaði. Það kom
fát á mig, en ég áttaði mig þó fljótt, lét borðið til hliðar i
og fór að athuga miðilinn. Hún hafði fallið í djúpan
trans en það hafði hún aldrei áður gert við borðtilraun-
ir. Ég lét hana eiga sig og eftir nokkurn tíma vaknaði
hún aftur, en var svo máttfarin og vesældarleg, að ég
var hálfhræddur um að hún væri eitthvað veik. Hún
kvartaði um höfuðverk og sagði að höfuðið á sér væri
eins og alveg tómt að aftanverðu, mér hugkvæmdist að
strjúka á henni hnakkann nokkrum sinnum og smám
saman náði hún sér alveg.
En af hverju stafaði þessi skyndilega truflun?
Ég hygg, að flestir, sem fengizt hafa við tilraunir. hafi
einhvern tíma orðið fyrir slíku. Þessar truflanir er mér
sagt, að stafi frá vanþroska verum, sem ráðist á hring-
inn, sem er utan um miðilinn og þann framliðna mann, i
sem er í sambandinu í það skiptið. Slíkar truflanir eru
mjög óþægilegar og geta blátt áfram orðið hættulegar,
ekki aðeins fyrir hina jarðnesku fundarmenn, heldur
líka fyrir þann framliðna mann eða konu, sem miðlin-