Morgunn - 01.12.1940, Qupperneq 100

226
MORGUNN
kominn fram á gólf. Þar stend ég um stund, og virði
fyrir mér sjálfan mig, eða þann part af mér, sem liggur
á dívaninum og andar rólega, jafnvel tek á honum. Á
samt erfitt með að hreyfa hendur hans og fætur. Þeir
virðast svo þungir. Nú líður mér vel, og ég er að hugsa
um, hvert ég eigi að halda. Þá, allt í einu, kemur læknir-
inn inn um gluggann eða vegginn, ég get ekki gert mér
grein fyrir því. Það, sem ég furðaði mig mest á, var þaðr
að hann hafði enga kryppu, sem hann þó alltaf hefir ver-
ið með, hvort sem ég hefi séð hann, er ég var í líkaman-
um eða utan hans, — og allur var hann unglegri og fegri
en ég hafði áður séð hann. — Hann hefir víst séð, hvað
ég var að hugsa, því að áður en ég fengi sagt nokkuð,
sagði hann:
„Þú ert að undra þig á útliti mínu, og skil ég það vel,
því að þú hefir aldrei séð mig öðruvísi en í þeirri mynd,
sem ég bar, er ég skildi við ykkar jörð“.
„Hvernig stendur á því, að þú getur birzt eða komið til
mín í þessari mynd nú?“ spurði ég.
Hann eins og hálf-brosti og sagði síðan: „Það yrði of
langt mál að skýra það fyrir þér nú, því að tíminn er lít-
ill, og þú þarft að koma til mín, til Þóru systur þinnar. En
eitt get ég sagt þér, að ég er alls ekki nálægt þér nú, eins
og þú heldur og þér finnst. f raun og veru er ég langt í
burtu, en þetta er aðeins mynd af mér, sem ég byggi upp,
og þér virðist raunveruleg, en þú getur talað við hana
og þreifað á henni“.
Er hann sagði þetta, færði hann sig nær, tók í hönd
mér og ég strauk síðan yfir hár hans.
„Samt er ég ennþá fegurri. Þótt þú sért nú án jarðar-
líkama þíns, efast ég um, að þú hafir nógu sterk augu til
að sjá mig, eins og ég er. Ég ætla að reyna“.
Með þessum orðum hélt hann hendinni yfir augu mér,
líkt og skyggni, og sagði: „Sjáðu, þarna er ég“.
Mér fannst ég allt í einu finna til svima og mig sveið
í augun. Ég sá alls ekki neitt, en tilfinningin var líkust