Lindin - 01.01.1932, Side 48

46
L I N D I N
oss sýnist ríkja svo ömurlega í djúpi grafanna, heldur
líka ljósinu, sem leiftrar yfir þeim, því að:
»Sjá ljós er þar yfir, sem lagður var nár«
— vígist eigi aðeins dauðanum, sem kalla mun menn-
ina oft hingað, heldur líka lífinu, sem trú vor veit á
bak við dauða og gröf, því að:
»Hann lifir, hann lifir, nú rætst hafa spár«,
— vigist eigi aðeins rotnaninni, sem gerir hið líkam-
lega gerfi að mold, heldur líka endurnýjaninni, sem
almætti guðs lætur framkvæma í upprisunni, því að
>Hann reis upp í ljóma, nú lífið er veitt,
og lausn úr jpeim dróma, sem mannkyn bar þreyttc.
Mun þá, bræður og systur, nokkrum dyljast, að hér
sé heilög jörð — helgasti bletturinn í landi safnaðarins
— þegar líka er minst allra þeirra helgisambanda, sem
tengjast munu og blessast af drottni í miðpunkti þeasa
reits, elskaðri kirkju safnaðarins. Því skal það að
»Þegar þú gengur í þennan reit,
þín sé til reiðu bænin heiU.
Og því er það, að heilagleikinn býður þér þá að »draga
skó þína af fótum þér«, það er að skilja: losa hug þinn
og hjarta, eftir ítrasta mætti, við allan óhreinleik heims-
hyggjunnar og við alt ósamræmi við heilagleikann, en
láta augum þínum skína guðs loga — loga hans eilífa
kærleika yfir þymirunnum þessa sársaukasama jarð-
dvalarlífs, og það eins fyrir því, þótt þeir brenni ekki
burtu.
Og þess vegna skalt þú, kæri söfnuður, jafnan láta
þér ant um þennan heilaga og hjartfólgna stað, varð-
veita hann sem slíkan, prýða hann og láta hann prýða
þig í líkamlegum og andlegum skilningi. Skal það gert
bæði vegna ástbundinnar minningar þeirra, sem guð
ætlar það, að hvilast hér í friði, og vegna þeirrar bless-
unar, sem vér biðjum algóðan föður vom á himnum