Lindin - 01.01.1932, Qupperneq 69

LINDIN
67
Kirkjuathöfnin byrjaði með því, að organleikarinn
lék eitthvert tónverk eftir Bach, síðan steig presturinn
í stólinn og flutti bæn og stutta ræðu. Þvínæst söng
söfnuðurinn sálm, og að lokum Tómasarkórinn kirkju-
söngva eftir Bach. Mundu flestir hafa talið þessar hin-
ar hátíðlegustu og áhrifamestu guðsþjónustur.
Sumarið, sem leið, kom ég aftur til Leipzig í júní-
byrjun og dvaldi þar nokkuð fram eftir sumri. Voru
þá liðin 10 ár, frá því ég var þar fyrsta sinn. Margt
breytist á 10 árum. Mér fór eins og títt mun vera, þeg-
ar menn koma á gamalkunnar slóðir. Ég fór að rifja
upp gamlar minningar og athuga, hvað breytzt hefði
og hvað væri enn með sömu ummerkjum og forðum.
Ekki hafði ég lengi dvalið þar, þegar ég sá þess getið
i blöðum, að Giinther Ramin, organleikari Tómasar-
kirkjunnar hefði verið sæmdur prófessorsnafnbót. Svo
að hann var þá enn á sínum stað við orgelið mikla í
hinni fornfrægu Tómasarkirkju.
Þá spurði ég hvort enn væru haldnir hljómleikar þar
klukkan sex á föstudögum. Svarið var, að svo væri.
Þar hafði tíu ára skeið engu breytt um siðu og háttu.
Svo lagði ég af stað til Tómasarkirkjunnar á sjöttu
stundu, föstudagskvö]dið 24. júní. Sá dagur er nefndur
Jóhannesardagur þar í landi, og hefir hann frá alda
öðli verið hátíðlegur haldinn sem sólstöðuhátíð. Sá sið-
ur hefir og lengi tíðkazt í Þýzkalandi, og tíðkast enn,
að þessi dagur er sérstaklega helgaður minningu hinna
framliðnu. Er þá ekið heilum vagnhlössum af hinum
fegurstu blómum út í kirkjugarðana og grafirnar
skreyttar og prýddar, svo að þær líta út eins og dýr-
legustu blómareitir.
Þennan dag var veður mjög fagurt, heiðskír himinn
og brennandi sólarhiti.
Ég kom til kirkjunnar laust fyrir sex og gekk inn um
aðrar hliðardyrnar. Inni var þægilegur svali og hátíð-
5*