Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1919, Síða 52

inu fyrir ailskonar aðfinningar við málsmíði sina, og
liann áskildi jafnvel ekki sjálfum sér útskurðarvaldið
um það, hvort gera skyldi breytingar á málinu, lield-
ur bar hann það undir atkvæði allra starfandi espe-
ranlista (þ. e. kauþenda hlaðsins), eftir að hann
hafði jafnvel gert nýja máifræði og orðasafn í sara-
ræmi við breytingartillögur þær, sem fram höfðu
komið. En niðurstaðan af atkvæðagreiðslunni (liaustið
1894) varð sú, að mikill meiri hluti hafnaði öllum
hreytingum á grundvallaratriðum málsins, og liafa
þau síðan haldist óbreytt til þessa dags.
Esþerantó var nú borgið úr þeirri hættu að sæta
forlögum volapúks og falla um koll vegna sundur-
þykkis fylgjenda sinna um sjálfar málfræðísregl-
urnar. En hagur þess stóð þó ekki með neinum sér-
legum blóma. I ársbyrjun 1895 varð Zamenhof aftur
að taka blaðið algerlega í sínar hendur. Skömmu
síðar var birt í því þýðing á grein eftir Tolstoj um
»skvnsemi og trú«, og varð hún þess valdandi, að
rússneska ritskoóunin bannaði að leyfa blaðinu inn-
göngu í Rússland. Misti blaðið við það s/t af áskrif-
endum sínum, því að það var mest keypt í Rúss-
landi, og skömnra síðar varð það alveg að hætta að
koma út, eftir sex ára liarða og stranga lífsbarátlu.
Áður en árið var úti, var þó stofnað nýtt blað tii
þess að halda uppi merki esperantós. Nefndist það
»Lingvo Internacia« (alþjóða-tungumál) og kom fyrst
út í Uppsölum í Svíþjóð, en fluttist síðan eftir nokkur
ár til Ungverjalands og þaðan aftur lil Frakklands,
og hélt áfram að koma út, þar til heimsstyrjöldin
skall á.
Fjárhagur Zamenhofs var um þessar mundir ætíð
mjög örðugur. Með því að hann liugðist betur mundu
gela komist af í smábæ, heldur en í Varsjava, 0011--
ist hann haustið 1893 til bæjarins Grodno í Lítava-
landi. Vegnaði honum þar allvel í fyrstu, enda var
enginn augnlæknir fyrir í bænum; en brátt kom