Tímarit Máls og menningar - 01.10.1941, Qupperneq 26

120
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Rasks, Sveinbjarnar Egilssonar, Konráös Gíslasonar og
Björns M. Ólsens. Með öðrnm orðum: lokamælikvarðinn
á gott og fagui’t mál er ævinlega andlægur. Reglur má síð-
an draga út af máli hinna beztu manna. En það fæst aldrei
gott mál með því að keyra það í viðjar skólastefnu.
Vopnin kvödd.
Barnakennarafélag Þingeyjarsýslu samþykkti. að rit-
reglur mínar á Vopnum kvöddum væru árás á alla barna-
kennarastétt íslands. Því miður greina hinir ágætu menn
ekkert einstakt dæmi þess í hverju sú árás sé fólgin.
En bréfritarinn úr Norðurlandi, sem skrifar Máli og
menningu vegna óánægju sinnar út af þessari bók, þykist
ekki ofgóður að færa rök fvrir máli sinu. Hann segir svo
meðal annars um þýðingu Áropna kvaddra:
„Sá er einn háttur þýðandans að rita í einu orði tvö eða
þrjú orð, sem annars er venja að greina sundur. Er það út
af fyrir sig mjög óviðkunnanlegt og þægindi að þvi eliki sjá-
anleg. Dæmi um þessa sérvizku þýðandans eru svo að segja á
hverri blaðsíðu: Oná (fyrir ofan á), hingaðtil, þangaðtil, inná-
milli, þaraðauki o. s. frv. ... Maður verður gripinn einkennilegri
tilfinningu að sjá „ástkæra ylhýra málið“ óprýtt með svona
skrípiorðum.
Orðið þ a ð virðist óþarflega oft notað og eigi til neinnar
prýði. Dæmi: „það var mikil umferð á nóttinni"; „það voru lika
dráttarvélar með stórar fallbyssur"; „það voru líka gráar bif-
reiðar, sem fóru mjög hart.“ Þá er setning greinarmerkja all-
mjög á annan veg en tíðkazt hefur. Sem dæmi þess má nefna,
að mjög sjaldan er konnna fyrir framan tilvisunarfornafnið
s e m, ekki heldur á undan samtengingunni a ð. Annars virðist
þýðanda vera eitthvað í nöp við það smáorð (,,að“), og leitast
hann við að sleppa því sem viðast.“
Ritdómari Vestmanneyinga, Halldór Guðjónsson, sem
skrifaði i Tímann, taldi það meðal rúmlega fjögur þúsund
málvillna bókarinnar, að smáorð, sem eiga saman, eru
dregin saman. Ég vil taka það fram, að það væri æski-
legt, að þessir menn skilgreindu, við livað þeir eiga með
málvillum, og mundi þá koma í ljós, hvort þeir liafa yfir-