Tímarit Máls og menningar - 01.10.1941, Qupperneq 53

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
147
stundum hjarta lians þeirri hæversklegu skoðun, að það
væru blátl áfram mennirnir og engir aðrir, sem nokkurt
gagn væri í, og vissulega voru þeir einu mennimir, sem
áttu sér nokkra dómgreind.
Oft var liann að velta því fyrir sér, hvað um þjóðina
mundi verða, þegar hans missti við, og í hvílík regindjúp
vandræða hún mundi steypast í stjórnmálum, listum, lög-
um og trúmálum. Honum virtist sem hann einn stæði
milli hennar og margvislegrar eyðileggingar. Hafði liann
ekki oft séð hana, rambandi fulla af rökvillum, benda
honum að koma og lijarga sér? Og hafði hann nokkurn
tíma brugðizt lienni? Aldrei! Með hinni einföldu lifssi>eki
blátt áfram manns hafði liann sagt: „Fylg þú mér, og hitt
kemur af sjálfu sér.“ Til merkis um þetta var sú lotning,
sem hann sá, að honum var veitt, hvert sinn sem hann
opnaði hlað, fór í leikhús, var við messu eða hlustaði á
ræður. Einhvern tíma ætlaði liann að láta mála af sér
mynd, því að honum fannst komandi kynslóðir eiga
heimtingu á því, og öðru hverju varð honum því það fyrir
að líta í spegilinn til þess að styrkja þessa ákvörðun. Það,
sem hann sá þar, gladdi hann ævinlega, þótt dult færi
hann með það. í speglinum sá hann andlit, sem hann
vissi, að hann mátti treysta, og jafnvel dást að því að
vissu leyti. Þar var ekkert sérstaklega glæsilegt, eða eft-
irtektarvert, engin sérvizka eða lýsandi viðlívæmnisljós,
ekkert óþýðlegt, ekki ósveigjanleg skyldurækni, engin
djúpskyggni, eða ákafi, ekki einu sinni neitt stærilæti eða
þrái, elcki ofmikið af góðmennsku, samúð eða löngun,
lieldur aðeins hlátt áfram og traustir drættir, andlitið
rjótt, fremur hereygt og augun greindarleg — einmitt
þess konar andlit, sem hann mundi hafa búizt við og óskað
að sjá, andlitið á hlátt áfram manninum.
Bogi Ólafsson islenzkaði.
10+