Tímarit Máls og menningar - 01.05.1945, Qupperneq 119

ÉG HEF GLEYMT EINHVERJU NIÐRI
109
inum og starir eftir skipinu, þá verð'ur til í huga mér lítil ástarsaga
um manninn, hvernig sem á því stendur.
Ég segi við sjálfan mig í huganum: Úr því hann var ekki einn
af líkfylgdinni, þá hefur hún ekki vitað neitt, eða hvort sem hún
hefur vitað eða ekki, þá hefur hann bara elskað konuna án þess
hann þekkti hana, án þess hann vissi, hvernig hún var, nema hún
drottnaði yfir honum með því að vera til, og síðan deyr hún, ástin
hans, og skipið fer burt með hana, dána.
Hann stendur þarna hreyfingarlaus og drúpir höfði og birtan
frá ljóskerinu fellur á hann.
Hvar ætli þeir hafi hakann, sem þeir nota til að kraka upp menn,
sem hafa dottið í sjóinn?
Ég fór að svipast um eftir haka og þá heyri ég sagt fyrir aftan
mig, drafandi röddu: Þér eigið víst ekki eld? Gott kvöld.
Gott kvöld, jú, sagði ég, tók upp eldspýtustokk og sneri mér við,
en það sem ég sá var ekki maður. Það sem ég sá var gríðarstór
mannshaka. Hún var hvorki gul né blá. Hún var hvorki löng né stutt.
Hún hafði í sér alla liti sameinaða. Hún var ómælanleg á alla vegu,
óútreikanleg, stutt og löng í senn. Loks tók ég eftir nefi, og sígar-
ettu einhvers staðar milli nefsins og hökunnar.
Ég sagði: Það var verið að flytja lík á skip, sá ég var.
Þá hreyfðist hakan niður á við og gríðar mikill hráki féll á
bryggjuna.
Nú sá ég ekki lengur hökuna. Ég sá húfuna, derhúfu, all-skítuga.
Vitið þér nokkuð, hvern var verið að flytja? spurði ég.
Þá hreyfðist húfan uppávið, þar til ég sá ekki lengur húfuna,
heldur augun. Það voru stór augu. Þau sýndust geta gleypt heim-
inn allan í einu.
Það var lík, svaraði hann.
Ég sá langt, langt inn í augu hans, og mig sundlaði næstum að
horfa í þau, en ég var viss um, að það var lík í kistunni, ég hafði
uppgötvað það sjálfur, — meira að segja af stúlku.
Þá blés maðurinn út úr sér reyk, svo að ég sá eldci lengur augun.
En ég sagði ekki neitt, og þá sagði maðurinn:
Heyrðu góði.
Ha, sagði ég.