Tímarit Máls og menningar - 01.05.1945, Qupperneq 126

116
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
kvæðum gætir mikillar vantrúar á göfgi nútímamannsins, þrátt fyrir alla gyll-
inguna, og þar bregður fyrir bitru háði. Yms önnur kvæðanna fjalla og að
meira eða minna leyti um hið hrjáða og stríðandi mannkyn. Má þar nefna
til dæmis Föstusálm, I vor og ÆttjörS, en hið síðastnefnda finnst mér bezt
kvæða hans af þessu tagi.
Áður hefur verið minnzt á, að Guðmundur Böðvarsson sé að eðlisfari lyriskt
skáld, þú að hann hafi í þessari bók sinni valið sér að meiri hluta yrkisefni,
sem hæfðu Ijúfu og léttu máli hans og stíl misjafnlega vel. Ekkert þessara
kvæða er jafn sérkennilegt og persónulegt og kvæðið, sem hann kvað við
hverfisteininn forðum daga, og það er kannski af því, að yrkisefnin eru helzt
til langt sótt. En þetta kvæði benti ótvírætt í þá átt, að hann væri ágætlega
hlutgengur í áróðurs- eða baráttukvæðagerð.
Eg get ekki lokið þessum línum svo að minnast ekki á lítið kvæði, sem
skáldið nefnir Sjávarhamra. Það er lítil ljóðræn perla, jafngóð þvf bezta, sem
ég minnist að hafa séð af þess háttar Ijóðum, og þó margt sé að vísu af góðum
kvæðum í bókinni, finnst mér þetta litla kvæði bæta miklu við gildi hennar.
Andrés Björnsson.
Nýstárleg ljóS
Snorri Hjartarson: KVÆÐI.
Bókaútgáfan Ileimskringla. Reykjavík, 1944.
Það er engin nýlunda, að út séu gefnar ljóðabækur eftir lítt þekkt skáld á
íslandi, en hitt er óalgengt, að þessi nýju skáld komi lesendum mjög á óvart,
að þau séu frumleg og djörf og hafi fundið eigin götur til að ganga, þegar
fyrstu ljóð þeirra eru gefin út.
Undanfarin ár hafa nálega öll íslenzk skáld lagt eyrun fast eftir drunum
heimsófriðarins og stillt eftir þeim hörpur sínar með góðum eða lélegum ár-
angri eftir því sem á er litið. Það er svo sjaldgæft að hitta fyrir skáld, sem
er algjörlega sjálfs sín, að maður stendur í fyrstu agndofa og finnst stoðunum
kippt undan trú sinni og lífsskoðun, en þetta var þá bara trú á stríðið, og von-
andi má hún missa sig.
Ég má hrelldur játa, að svona fór mér, þegar ég byrjaði að blaða í kvæðum
Snorra Iljartarsonar. Það leið á talsvert löngu, áður en ég gat fyrirgefið mann-
inunt að yrkja þessi innhverfu ljóð, yrkja um heiminn inni í sjálfum sér án
þess að gera minnstu tilraun til að koma þar að „deginum og veginum“, sem
kallað er, stríðinu, sem allir eru svo niðursokknir í, að þeir gæta einskis ann-
ars. Þó ekki kæmi annað til en þessi gleymska skáldsins, er Ijóðabók hans eitt
hið merkasta, sem hér hefur verið gefið út frá því er stríðið tók að verka á
sálir fólks fyrir alvöru.