Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Side 37

KÍNVERSKA BYLTINGIN OG AIÞÝÐULÝÐVELDIÐ
27
samvinnufélaga, ennfremur séreign smáborgara og hinna þjóðlegu borg-
ara. Sömuleiðis ber stjórninni að vinna af alefli að því að breyta hinu
kínverska landbúnaðarþjóðfélagi í iðnaðarþjóðfélag. Ákveðið er og að
þjóðin hafi bæði kosningarrétt, kjörgengi og önnur lýðræðisréttindi
svo sem ritfrelsi og málfrelsi. Kvenfólk skal fá fullkomið jafnrétti á við
karlmenn. Landsdrottnastéttin og aðrir gagnbyltingamenn skulu þó svo
lengi sem þurfa þykir vera útilokaðir frá pólitískum réttindum. En
jafnframt er lögð áherzla á að þeim verði tryggðir afkomumöguleikar
og reynt verði að snúa þeim til fylgis við stefnu núverandi stjórnar. En
haldi þeir áfram andbyltingarstarfsemi verði þeim refsað harðlega.
Hverjum manni er gert að skyldu að verja landið gegn erlendum óvin-
um, að hlýða lögunum og vinnureglum, vernda opinberar eignir, gegna
herþjónustu og annarri opinberri þjónustu og greiða skatta. Allar
þjóðir í Kínaveldi skulu njóta sömu réttinda og hafa sömu skyldur. Her
og lögreglu er gert að skyldu að verja landið og hagsmuni þjóðarinnar
í hvívetna, og ber stjórninni skylda til að efla landvarnirnar. Að síðustu
er ákvæði um að ríkið skuli standa í vináttusambandi við önnur sósíal-
istísk ríki svo sem U.S.S.R. og berjast fyrir friði, frelsi og lýðræði.
Hér eru í fáum orðum talin upp helztu grundvallaratriðin, sem ráð-
stefnan setti um starfsskrá stjórnarinnar. Svo koma ákvæði um hverjir
skuli vera handhafar ríkisvaldsins, og er grundvallarákvæðið það að
ríkisvaldið skuli vera hjá þjóðinni.
Lögggj afarvaldið er í raun og veru í höndum hinnar pólitísku ráð-
gefandi ráðstefnu hinnar kínversku þjóðar. En þó samdi hún aðeins
mikilvægustu lögin, þ. e. starfsskrá stjórnarinnar, enda sat hún stuttan
tíma á fundum, en hún kaus hina svonefndu þjóðnefnd o. fl. nefndir,
er hafa eftirlit með gerðum ríkisstjórnarinnar og eiga að sjá um að hún
starfi í samræmi við vilja ráðstefnunnar. Ákveðið er að í framtíðinni
skuli löggjafarvaldið vera í höndum þjóðþings, er allir íbúar Kínaveld-
is eiga aðild að, en þangað til slíkt þing kemur saman, á ráðstefnan að
vera handhafi æðsta valdsins í ríkinu, þ. e. að hafa löggjafarvaldið,
velja ríkisstjórnina, veita henni heimild til að fara með ríkisvaldið og
hafa eftirlit með gerðum hennar. Eftir að kínverskt þjóðþing, kosið af
öllum íbúum ríkisins með almennum kosningarétti, er komið saman
hefur ráðstefnan rétt til að koma fram með uppástungur til þjóðþings
og ríkisstj órnar um pólitísk mál viðvíkjandi hinu þjóðlega viðreisnar-