Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Qupperneq 44

34
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
En því hættir hann fljótt, honum er engin alvara að vera kærulaus,
öðru nær, hann er sem á glóðum. Og áSur en hann veit nokkurn hlut af
því er hann kominn á sinn fyrri staS: í sundiS milli húsanna 14 og 16,
þaSan sem hann getur haft auga á dyrunum á mjólkurbúSinni. Asetn-
ingurinn um aS hætta er horfinn, nakin ástríSan hefur heltekiS hann aít-
ur, og hún þaggar allar mótbárur: HvaS eru þessir strákar? Pattar sem
ekkert vit hafa á neinu alvarlegu og þora ekki neitt nema leika sér í
meinlausum og kjánalegum leikum. Hvernig gat h -.-n nokkurn tíma
tekiS þátt í þeim. Aldrei framar mundi hann kumast í hugaræsing þó
hann sæi nýjan bíl eSa fullan mann eSa hafa gaman af aS hrekkja lög-
regluna.
SíSustu þrír sólarhringarnir voru óratími sem hafSi breytt honum úr
heimskum krakka í — hvaS? Ekki fullorSinn mann, nei svoleiSis ver-
um vildi hann ekki líkjast þó hann hefSi einu sinni langaS til þess, en
þaS var einmitt meSan hann var heimskur krakki — nú hafði hann
breytzt í eitthvaS alveg einstakt, hann kunni ekki aS nefna þaS en hann
vissi hvað það var: hann sjálfur sem engum öðrum var líkur, og hann
lét engan hafa áhrif á sig og ekkert aftra sér frá því sem hann ætlaði að
gera. Hér stóð hann.
Og svo man hann skyndilega eftir því að hann fór út í morgun án
þess að borða, raunar hafði hann varla smakkað á matnum tvo síðustu
dagana, og móðir hans spurði einu sinni hvort honum væri illt — en
ekki oftar, því hún hafði nóg að gera með matinn. Satt aS segja var
það svo nauða ómerkilegt að vera að borða að hann efaðist um að
hann mundi gera það framar. Á þessari sömu stundu minntist hann þó
margs góðs bita og unaðslegs sælgætis.
Nú er fólk farið að streyma inn í mjólkurbúðina. TækifæriS nálgast,
allt er hugsað fyrirfram. Ekkert lostæti, engir leikir freista hans fram-
ar, mikilvægara og alvarlegra mál er á dagskrá. En þegar fólk gengur
framhjá sundinu, sem hann bíður í, tekur hann að ókyrrast, honum
sýnist hver og einn líta á sig undrunaraugum, hann helzt varla við.
Tvær konur ganga samsíða og tala í ákafa en steinþagna þegar þær sjá
hann. AuSvitað hafa þær verið að tala um hann — þær hafa vitanlega
tekið eftir honum þarna hina tvo morgnana og farið að njósna um
hann — sýnilega komizt að leyndarmáli hans og nú skellur ógæfan yf-
ir hann.