Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Qupperneq 46

36
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
gera eitthvað' eða að hann yrði sendur út í bæ og gæti ekki komið
hingað á réttum tíma, því engu mátti muna um tímann.
En svo yrði öll þessi álagning auðvitað til einskis, hann þóttist sjá
fram á að örlögin ætluðu honum bara hungur lungnabólgu og vonsvik.
Hann vissi ekki svo lítið um örlögin, hafði lesið um þau bæði í Ijóði
og sögu. Þau voru alltaf ill almennilegu fólki en holl trjádrumbum
sem stóðu á blístri af vellíðan og heimsku. Hann ætlaði ekki að fara að
þylja það sem hann kunni um hin grimmu örlög, það var allt frá öðr-
um. En seinna ætlaði hann að yrkja sín eigin ljóð um sína miklu sorg
og sín óblíðu örlög og þá skildi fólk kannski hvað hann hefur tekið út.
Hann viknar við þá hugsun og raunum hans fjölgar ískyggilega.
En þrátt fyrir þessa miklu harma, sult og mannvonsku og vonsvik
líður honum samt ekki mjög illa, meira að segja er engu líkara en að
það fari þá og þegar fram sprenging innan í honum af völdum yfir-
náttúrlegrar vellíðunar og hann er upp með sér af að vera í aðstöðu
sem líklega enginn maður áður hefur komizt í.
Og í þessu kemur hún.
Lítil stúlka á hans aldri en allt öðruvísi en nokkur sem hann hefur
áður séð. Hann var svo sem ekki óvanur stelpum úr skólanum og hjá
leikbræðrum sínum, en þær voru leiðinlegar og flæktust fyrir þegar
almennilegir strákar voru að leika sér. Þessi stúlka var ekkert lík þeim,
hún var svo falleg og fíngerð eins og hún hefði ekki fæðzt eins og önn-
ur börn heldur verið prentuð.
Fyrir þrem dögum hafði hún flutzt í húsið númer 7 í næstu götu og
hann hafði þá verið þar nærstaddur og séð hana. Þá var það sem hin
mikla breyting fór fram innra með honum. Og síðan stóð hann á þess-
um stað á hverjum morgni til að sjá hana ganga í mjólkurbúðina og
heim aftur. A þeim stutta tíma lifði hann sælu sína og þjáningar.
Aldrei leit hún á hann þó hann gengi beint á móti henni tvisvar á
hverjum morgni, það var vafasamt hvort hún sá nokkuð sem fram fór
í þessum eymdarinnar heimi, líklegast að hún tilheyrði annarri veröld
fegurri, eins og hún var sjálf.
Hann er kominn út úr húsasundinu og heldur á móti henni. Hún
gengur settum skrefum og horfir út í loftið framhjá höfðinu á honum.
En allt í einu skrikar henni fótur, og þegar hún nær jafnvæginu aftur
brosir hún að klaufaskap sínum og brosir um leið beint framan í hann.