Tímarit Máls og menningar - 01.05.1953, Síða 95

í VÍN SÁ ÉG FRIÐINN
85
En þegar frú Píaggio hafði lokið ræðu sinni, reis þingheimur úr sæt-
um og klappaði langa stund. Allir klöppuðu, einnig Kínverjarnir og
ráðstjórnarfulltrúarnir. Voru þeir sammála henni? Engan veginn í
meginatriðum. En þeir kunnu því vel, hve hreinskilnislega hún hafði
látið í ljós efasemdir sínar og einkum glöddust þeir af því að þetta at-
vik sýndi fólki, að umræðurnar voru algerlega frjálsar. Þið vitið að
margir aðrir fulltrúar báru fram svipaðar spurningar. Ég fullvissa ykk-
ur um að það undraði engan. Menn fundu, að þeir voru algerlega
frjálsir, og þeim datt aldrei í hug að það þyrfti neitt hugrekki til að
varpa fram þessari eða hinni spurningunni á þinginu. Þeir, sem töluðu,
jafnvel þótt þeir hefðu aðrar skoðanir en við, jafnvel þótt þeir væru
gandísinnar, þá voru þeir alltaf við, alltaf við.
Og eins og þið sjáið : „atvikið“ fræga, „æsingin“, átti sér stað meðal
afturhaldsblaðanna okkar. Það voru rógberar okkar, sem höggið hitti.
Það voru þeir, sem voru furðu slegnir, því að um síðir komast menn
að lygum þeirra.
Einn af þessum lygamörðum, sem voru svo slungnir og lífsreyndir
og létu ekki gabba sig, varð miður sín og skrifaði að lokum í blað sitt,
að þingið hefði verið „allfrábært“.
„Frábært“ hefði ég nú látið nægja að segja, því að það sem ég sá
í Vín í þessari miklu byggingu, sem var fóðruð bláu veggfóðri, það
var ekki einungis ráðstefna, það var friðurinn. Við höfum ekki aðeins
gert ríkisstjórnum okkar kunnugt um friðarvilja okkar, við höfum
skapað friðiim. Við höfum framkvæmt einstaka tilraun um vináttu
meðal mannanna. Víetnambúar og Frakkar, Kínverjar og Ameríku-
menn áttu þess kost að hittast, tala saman, brosa hverjir til annarra, án
þess að svíkja þjóðir sínar, án þess að gleyma þeim stríðum, sem háð
eru eða þrengingum þjóðanna. Ef vonin var til staðar í Vínarborg, þá
er það vegna þess, að við sáum í einu vetfangi, hvað friðurinn gat ver-
ið en hefur aldrei verið: samlyndi — samhljómun.
En að vísu er það allmikil áreynsla fyrir heimslegan fréttaritara „all-
frábæran“.
Ég veit ekki, hvort þið hafið tekið eftir því, en upp frá þessu voru
greinar um Friðarþingið í Vín æ sjaldgæfari í blöðunum. Eitthvað
hafði breytzt!