Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Blaðsíða 55

Babí Jar
hve mikið, hve mikið að faðma hvort annað
með blíðu. inni í dimmu herberginu.
Þeir eru að koma. Vertu ekki hrœdd.
Dynurinn og harkið aj hlaupunum.
Það jœrisl hingað. Þrýstu þér að mér.
Kysstu mig, fljólt.
Þeir eru að brjóla upp dyrnar. Þrumandi brakandi ís.
Yjir Dabí Jar
þýtur órœktargrasið.
Trén líta ógnandi út, líla út einsog dómarar.
Og allt er eitt þögult óp.
Þegar ég tek ofan hattinn,
finn ég hár mitt smám saman grána.
Og ég er eitt þögult óp
yfir þeim þúsundmörgu sem hér liggja grafnir;
er sérhver öldungur sem var drepinn hér,
sérhvert barn sem var drepið hér.
0, rússneska þjóðin mín, ég þekki þig.
Eðli þitt er alþjóðlegt.
í saurugar hendur hefur fallið þitt hreina nafn.
Ég þekki hið góða hjartalag lands míns.
Hve lirœðilegt er það, þetta yfirlætisfulla tignarnafn
sem gyðingahatararnir hafa rólega gefið sér,
Félagsskapur sannra rússa.
Engin taug í mér getur nokkrusinni gleymt því.
Þegar síðasti gyðingahatarinn á jörðinni
er að eilífu grafinn,
látum Alþjóðasönginn hljóma.
í ccðum mínum rennur ekki dropi af gyðingablóði,
en sérhver gyðingahatari
halar mig jafn innilega
og ég vœri gyðingur. Fyrir þetta
er ég rússi.
Geir Kristjánsson þýddi.
357