Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Blaðsíða 63

Hálfmáninn
samtímis nokkra von í brjósti — fyrst mig þurfti ekki að hungra framar.
Hversu skemmtileg tilviljun að hálfmáninn var einmitt á lofti, þegar við
fluttum úr litlu kytrunni. í þetta sinn var hann skýrari en í nokkuð annað
skipti fyrr eða síðar, og geigvænlegri. Ég varð að yfirgefa þetta litla herbergi,
]mr sem ég var svo heimakær. Mamma sat í rauðum burðarstól, fyrir honum
gengu nokkrir trumbuslagarar og slógu mjög illa. Ég kom á eftir með karl-
manninum, hann leiddi rnig. Hálfmáninn varpaði fölu skini sem virtist bær-
ast fyrir kaldri golunni. Engin mannvera á götunni, aðeins hundar sem góluðu
við hávaðann, burðarstólinn bar mjög hratt undan. Hvert vorum við að fara?
Var verið að bera mömmu burt úr borginni, til grafarainnar? Þessi karl-
maður dró mig svo hratt á eftir sér, að ég náði naumast andanum, kom
einu sinni ekki upp gráthviðu. Rakur lófi hans var kaldur eins og fiskur.
Mig langaði að kalla „mamma“, en þorði það ekki. Að vörum spori — hálf-
ináninn líktist auga sem var komið að því að lokast — gengum við inn í
þrönga hliðargötu.
VIII
Í þrjú til fjögur ár fannst mér ég aldrei koma auga á hálfmánann. Nýi
pabbi var mér mjög góður, hann hafði tvö herbergi, bjó í því innra með
mömmu, ég svaf á rúmbálki í því fremra. í fyrstu langaði mig til að sofa
hjá mömmu, en eftir nokkra daga elskaði ég litla herbergið „mitt“. Vegg-
irnir voru skjannahvítir, inni var aflangt borð og stóll. Eins og þetta væri
allt mitt eigið. Teppið mitt var líka vænna en áður, hlýlegra. Mamma fitnaði
smátt og smátt og roði færðist í andlitið, hreisturkennd húðin hvarf. Lengi
lengi hafði ég ekki verið send til að veðsetja. Nýi pabbi sendi mig í skóla.
Stunduin lék hann sér líka við mig. Þótt hann væri elskulegur, þá vissi ég
ekki hvers vegna ég átti að kalla hann pabba. Hann virtist skilja þetta, og
hló oftlega við mér. Þegar hann hló voru augu hans svo falleg. En mamma
sagði mér laumulega að kalla hann pabba, og ég vildi ekki vera þrjózk. Ég
skildi ósköp vel að það var eingöngu fyrir hans verðleika að við mamma
höfðum nú í okkur og á. í þessi þrjú til fjögur ár minnist ég þess ekki að
hafa séð hálfmánann. Máske man ég bara ekki eftir honum. Hálfmánanum
þegar pabbi dó og hálfmánanum fyrir burðarstóli mömmu get ég hins vegar
aldrei gleymt. Þessi daufa skíma, þetta svala loft var bjartara og skírara
innra með mér en nokkuð annað, minnti mig helzt á jaða. Stundum fannst
mér jafnvel að ég gæti þreifað á henni.
365