Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Page 33

Kall slTÍð
ekki nema tvær manneskjur að vinna fyrir því. Það eru stórar skuldir að
greiða. Endalausar áhyggjur af því að geta staðið í skilum. Maður er alltaf
eins og í hengingaról. Og ef eitthvað bæri svo út af með heilsuna.“
Hreggviður skildi, að hann talaði eins og sá, sem lítið skyn bar á hlutina.
Hann var orðinn ókunnugur í fæðingarsveit sinni, þekkti ekki hin nýju vanda-
mál hennar. Hann stytti því talið og bjóst til brottferðar, er hann hafði hresst
sig á kaffinu. Konan sýndi honum húsið hátt og lágt, áður en hann fór, og
hann dáðist að, hve allt væri myndarlegt. Konan gladdist við lofið og kallaði
á son sinn átta ára gamlan að sýna gestinum útihúsin, um leið og hann færi.
Hreggviður kom í skemmu með margvíslegum búvélum, sem hann vissi lítt
deili á, en drengurinn útskýrði allt fúslega. Hann kom í samstæð peningshús
steinsteypt, þar á meðal tíu kúa fjós. í afhýsi var mj ólkurgeymsla og tvær
mjaltavélar. Að endingu fór drengurinn með hann bak við hlöðu og sýndi
honum gullin sín. Það voru nokkur aðkeypt leikföng, allt vélakyns. Drengur-
inn sýndi honum hvað eina hreykinn: sterkir traktorar og bílar, sem óku með
hundrað kílómetra hraða, eins og hann gat sjálfur séð. Hreggviður hugleiddi,
að einnig í þessu væri mikil breyting orðin frá því hann lék sér sjálfur í
bernsku að hornum og leggjum.
En athygli hans beindist annars fljótlega að öðru. Undir hlöðuveggnum
lá hundur í heitu sólskininu og teygði frá sér alla anga sofandi. Hann var
sýnilega af íslenzku kyni: loðinn, strútóttur með lítil, uppstandandi eyru.
Onnumkafin randafluga sveimaði fram og aftur í námunda við hann og kom
slundum ískyggilega nærri kollinum á honum, en það raskaði ekki ró hans.
Þó svaf hann ekki fastara en svo, að hann lauk upp öðru auganu sem snöggv-
ast, þegar hann heyrði ókunnan málróm, en lokaði því jafnskjótt aftur.
Hreggviði varð starsýnt á þessa „kyrrlífsmynd“. Þarna var loksins nokkuð,
sem hann kannaðist við frá fyrri tíð. Hann gekk að hundinum og klappaði
honum. Seppi reisti höfuðið og starði á hann stórum, bláum augum himin-
hreinum og góðlegum. Hann fann einlægni í vinarhótunum, og á samri stund
var liann búinn að taka þennan bráðókunnuga mann í vinatölu.
„Hann heitir Strútur,“ sagði drengurinn.
Þegar Hreggviður kvaddi drenginn og gekk af stað suður túnið, reis Strút-
ur á fætur og labbaði letilega í humátt á eftir honum. Hann fór þó ekki lengra
en út að hliðinu. Þar stóð hann góða stund eins og í þönkum og horfði á eftir
hinum nýja góðvini sínum, sem hafði svo skamma viðstöðu.
Hreggviður gekk eftir vallgrónum götutroðningum. Leiðin inn að Fagradal
var ekki löng, svo sem hálftíma gangur. Undirlendið dróst óðum saman, þeg-
271