Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Blaðsíða 52

Tímarit Máls og menningar
Hreggviður lét sér það vel líka. Honum þótti að sönnu gaman að hitta æsku-
vin sinn og bera saman bækurnar við hann, en erindi hans var nú samt fyrst
og fremst það að heilsa dalnum — heilsa og kveðj a — blanda við hann geði,
ef svo má segja, í síðasta sinn.
Það var komið kul í loft, enda liðið að miðnætti. Of ríkt væri að orði
kveðið að segja, að brugðið væri hirtu, en hirtan var þó ekki alveg eins skær
og um dag, og það vottaði fyrir húmi í giljum, og klettarnir báru djúpan,
hlýjan hláma. Nóttin hafði ekki nema örstutta viðkomu um þetta leyti árs,
gerði rétt vart við sig á leið sinni yfir heiminn, en þó svaraði öll náttúran
samstundis. Það seig á hana stundarhöfgi, eins og þegar þreyttum manni
rennur í brjóst. Fjallablómin, sem þó máttu enga stund missa af skammvinnu
surnri, hneigðu krónur sínar, enginn fugl lét til sín heyra, féð rölti jarmlaust
eftir götunum, og jafnvel mennirnir tveir voru orðnir daufir og viðutan og
létu klárana lötra afskiptalausa. Hreggviður undraðist þetta algera samræmi
og varð sjálfur gagntekinn af þeim friði, er því fylgdi. Hann fann, að hann,
langt að kominn gesturinn, átti sjálfur heima í hinni miklu samstillingu, og
þeim þanka skaut upp í hug hans, hversu dásamlegt það hefði verið að mega
enda sína daga hér, sofna hér sínum hinzta svefni, hversu eðlilegt það hefði
verið, sársaukalaust og huggunarríkt að mega renna saman við þá veru, er
umlukti hann. Og kannski lifa í henni áfram, fylgja með henni hinni eilífu
hringrás dags og nætur, sumars og vetrar ...
Hreggviður hrökk upp af leiðslu sinni við það, að móflekkóttur ropkarri
flaug upp með miklum fyrirgangi skammt utan við götuna. Þegar hann leit
upp, sá hann, að nóttin var liðin og sól á fjallabrúnum.
Enn héldu þeir félagarnir áfram með reksturinn drjúga stund. Hreggviður
horfði þögull á það, hvernig náttúran vaknaði af hinum skammvinna hlundi
sínum. Hann tók líka eftir því, að í hvert skipti, er hann reið yfir læk, breytt-
ist niðurinn í fjárjarm fyrir eyrum hans. Hann var sýnilega orðinn þreyttur.
En það gerði ekkert til. Þreytan var líka blandin vellíðan, því að hann fann
með sjálfum sér, að hann var húinn að ljúka erindi sínu á þessar slóðir.
Loks komu þeir á stað, þar sem dalurinn víkkaði, svo að nokkurt undir-
lendi varð í botninum. Þar voru harðvellisgrundir meðfram ánni, og voru
þær nú með silfurslikju yfir að líta í morgunsárinu. I brekkunum austan meg-
in var nokkurt birkikjarr.
Þráinn sagði, að hér mundi hann skilja við féð. Þó vildi hann doka við
stundarkorn, meðan það væri að dreifa sér, og ganga úr skugga um, að ærn-
ar lembguðu sig. Féð rann nú fram grundirnar, komið í sína sumarhaga, en
290