Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Blaðsíða 41

Kalt stríð
Þráinn bóndi, nágranni hans og vinur frá æskudögum. Bóndi sneri til móts
við gestinn léttur á fæti og heilsaöi honum.
„Jæja, gamli kunningi, sjaldséðir hvítir hrafnar!“ sagði hann léttur í máli.
„Ertu nú kannski að vitja sveitasælunnar í ellinni?“
„Ætli það ekki,“ anzaði Hreggviður. „Það er nú kannski hver seinastur
að gera það.“ Hann horfði á komma og var að reyna að koma því fyrir sig,
hver hún væri. Hún var í síðpilsi og með skýlu um höfuð. í þessum svifum
var hún að hlaupa fyrir kind uppi í brekkunni fyrir ofan réttina, þung í hreyf-
ingum, enda nokkuð gildvaxin. Þráinn tók eftir spyrjandi augnaráði hans.
„Já, þetta er hún Valla systir. Hún er nú orðin þyngri upp á fótinn en
þegar þú þekktir hana. Ég hef sem sagt setið uppi með hana. Allt þér að
kenna, að hún er ekki vel metin húsfreyja í Fagradal. Þú hljópst burt af ætt-
arjörð þinni til að elta mýrarljós.“
Hreggviði sárnaði það, að allir, sem hann hitti í átthögunum, viku að hon-
um sneiðum og jafnvel ónotum. Það virtist vera blandin ánægja að því að
heimsækja fornar slóðir. Hann sagði ekki neitt, en hélt áfram að horfa á
konuna. Nú var hún komin fyrir kindurnar og stuggaði á undan sér lambi
með því að dusta svuntuna. Allt í einu skaut upp í huga hans mynd frá löngu
liðnu atviki á þessum sama stað. Stúlka innan við tvítugt, stælt og létt á fæti,
var að eltast við óþægan gemling, sem sífellt sneri á hana. Allt í einu tók hún
snöggan sprett, kastaði sér fram og greip um annan afturfótinn á gemlingnum
og hélt honum, þar til jafnaldri hennar kom hlaupandi og tók gemlinginn.
Þegar hún stóð upp, íturvaxin og rjóð eftir hlaupin, var svo björt sigurgleði
og glettni í augunum, að gekk piltinum til hjartans.
Hreggviður hjálpaði systkinunum til að reka í réttina. Fjárhópurinn var á
að gizka hundrað fullorðnar kindur, flest lembdar ær. Það gekk greiðlega að
koma fénu í réttina, því að það var dasað í miðdegishitanum. Lömbin voru
svo móð, að þau höfðu naumast sinnu á að jarma eftir mæðrum sínum.
Þráinn þakkaði Hreggviði fyrir aðstoðina. „Þú komst eins og kallaður,“
sagði hann. „Maður er oft helzt til liðfár. Það er hér eins og víðar: lítið um
ungviðið að taka af manni hlaupin. Krakkamir öll flogin, og gamla fólkið
má sjá um sig. Kannski er það samt affarasælast svona. Ungt og gamalt á
illa saman nú á tímum. En nú skulum við koma í bæinn og vita, hvort konan
á ekki einhvern bita handa okkur. Þú ert líklega orðinn göngumóður eins
og við smalamir.“
Þau gengu heim túnið. Hreggviður rak óðar augun í það, hve graslag var
hér ólíkt því, sem hann hafði séð í Bugkoti. Hér var sóley í túni. Hér gréri
279