Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Blaðsíða 58

Timarit Máls og menningar
stóran eða smáan, sem hann hafði sjálfur átt í því að móta hana. í þessu
hugarstríði öllu fann hann það öðru sinni á nokkrum mánuðum, hvernig
sársauki, sem sprottinn er úr einhverri innstu kviku mannsins, virðist leysa
úr læðingi dulinn kraft, sem vísast er ætlað að vera til taks, þegar mikils þarf
við. Farinn maður getur mót vonum færzt í aukana, honum kann jafnvel að
hlaupa kapp í kinn andspænis ofurefli sínu, og hann lifir mikilfenglega stund,
þegar öllum öðrum rennur til rifja harmsögulegt hlutskipti hans.
Hreggviður unni sér ekki hvíldar í sjálfskönnun sinni, komsl að niður-
stöðum og tók loks hiklaust ákvarðanir, sem hann hefði við venjulegar að-
stæður kannski skort stórmennsku og röggsemi til. Annars var líðan hans
óbreytt. Hann var þjáningarlaus ennþá, og sjúkdómurinn virtist fara sér hægt,
enda var hann ekki enn farinn að geta um hann við nokkurn mann.
Reynir sonur HreggviSs, málarinn, hafði gengið í það að mála nýju hæð-
ina í húsinu, meðan HreggviSur var fyrir norðan. Hann hélt sleitulaust
áfram, og þegar hæðinni var lokið, lét hann sig ekki muna um það að skinna
á sama hátt upp gamla hluta hússins. HreggviSur létti undir, eftir því sem
kunnátta hans og geta hrökk til. Þegar þessu verki var lokið, var liðiS nær
miðjum júlí. Um það bil viku síðar bauð HreggviSur til veizlu.
Hús HreggviSs var eins og áður er getið reist eftir stríð, enda var húsa-
skipan í samræmi við það: fá herbergi og stór, katmski meiri áherzla lögS á
stærð en hagkvæmni. Sérstaklega var vítt til veggja í setustofunni. Teppi var
þar á gólfi út í hvert horn, húsgögn þægileg, sófi, hægindastólar, smáborð.
Á vegg var stórt landslagsmálverk svo og nokkrar smærri myndir. Allt var
ryksugað og tandurhreint, og það var reglulegur hátíSarhragur á stofunni
nýmálaðri með björtum litum. ÞaS jók og á veizlusvipinn, að dótlir Hregg-
viðs, sem hlaupið hafði undir bagga við undirbúninginn. hafði sett hlóm í
vasa, fallegan vönd af dökkrauðum rósum. JúlíkvöldiS var kyrrt og hlýtt, og
inn um vesturglugga féll öðru hvoru sólarglampi úr skýjarofi.
Gestirnir komu eftir kvöldmat. Það var reyndar varla hægt að kalla þá
gesti, því að það var aðeins nánasta fjölskyldufólk, Jónína dóttir HreggviSs
og Valur maður hennar, Reynir, sonurinn, og Jarl Bragason, oft kenndur við
JarlsstaSi, fæðingarbæ sinn. Hann var mágur Hreggviðs og góðvinur, enda
kennari eins og hann, að vísu viS æðri skóla. Allir voru prúðhúnir, meira að
segja hafði ungi málarinn puntað sig upp, farið i nýjar pípiibuxur grábláar
og groddalegustu peysuna sína.
Þegar gestirnir höfðu hreiðrað um sig og tekiS lal saman, har Jónína inn
glös og sódavatn, en HreggviSur tók tappa úr viskíflösku og skenkti. f sitt
296