Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Page 82

Tímarit Máls og menningar
hann stóð, en þannig stóð hann alitaf. Aldrei lagði hann öxlina upp að þili
og krosslagði fæturna letilega líkt og sumir gera. Hann stóð uppréttur. Og
heima hjá sér stóð hann jafnan á miðju eldhúsgólfinu og drakk vatn úr
kastarholunni meðan hann talaði.
Jæja, sagði smiðurinn og reis upp af hnjánum, þá er matur.
Þetta verður ekki nema dagsverk að steypa stéttina á höndum.
Þú færð vélina, maður.
Nei, ég set Nonna í þetta með mér. Við duddum þessu af sjálfir, feðg-
arnir.
Smiðurinn athugaði uppsláttinn og tuggði innan kinna í ákafa.
Þú borðar hjá okkur, sagði Páll. Hvað, þú borðar hjá okkur.
Eg hef ekki látið vita heima.
Hvaða mögl, það verður víst ekki hundrað í hættunni.
Hamar smiðsins féll í sandinn hjá uppslættinum og hann dustaði óhrcin-
indin af hnjánum.
Nei, enginn ætti að fá hjartaslag. Eg hringi ekki einu sinni.
Þeir gengu samhliða fyrir hornið að skúrdyrunum. Páll gekk á undan
upp tröppurnar en smiðurinn á eftir.
Alveg rétt, sagði Páll, það er enginn sökkullisti á skúrnum.
Sökkullistar eru hreint skílti og hégómi. Húsin fúna frekar með þeim,
ef ekki sérstaklega vel er frá þeim gengið.
Er það virkileiki.
Ég hef engan sökkullisla á mínu húsi.
Mér er líka meinilla við þá.
Páll dró stígvélin af sér á efstu tröppubrúninni, lagði þau á hliðina þannig
að vindurinn blés inn í þau.
Maður fær mikinn fótraka af gúmmíinu. Stígvél eru óþrifa skótau, sagði
hann. Og þegar fótraki er einu sinni kominn í lappirnar verður ekki langt að
bíða eftir maurtánni.
Smiðurinn gerði sig líklegan til að fylgja dæmi Páls og fara úr klossunum.
Nei, vert þú ekki að ómaka þig úr skónum.
Fótrakinn étur húðina og maður fær maurtær, en maurtá er betri en
kuldapollar.
Þeir eru óþverri, sagði Páll. — Komdu að borða, kallaði hann. — Þessir
eiga rólega daga.
Hann beindi orðum sínum til smiðsins.
Nonni hefur gott af að þjálfa sig í steypunni á eftir.