Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Blaðsíða 61

Kalt stríð
Gætum Hólmans. Vofi valur
vígskyggn yfir storð og hlé.
Enginn fjörður, enginn dalur
auga hauksins gleymdur sé.
Vakið, vakið, hrund og halur,
lieilög geymið íslands vé.
Kæru vinir. Nú er ég kominn að því, sem að öðrum þræði er tilefni þess,
að ég kallaði ykkur hingað í kvöld. Ég ætla að skýra ykkur frá þeirri ákvörð-
un, sem ég hef tekið, svo að þið fréttið ekki um hana utan að ykkur. Ég hef
ákveðið að bæta ofurlítið — sýna lit á að bæta — fyrir andvaraleysi sjálfs
mín á langri ævi með því að gefa reitur mínar til þess, að almenningur um
land allt megi verða varaður við þeim háska, sem nú er verið að stefna þjóð-
inni í. í því skyni var ég að ganga frá sölu á þessu húsi í dag. Þetta vildi ég
segja ykkur.“
Hreggviður gekk í sæti sitt og saup á glasi sínu hinn rólegasti.
Það sló þögn á gestina. Valur horfði í gaupnir sér með innilegum óheitar-
svip á sællegu andlitinu, eins og hann hefði slvsazt til að verða vitni að ein-
hverju ógeðfelldu. Hann varð þó fyrstur til að rjúfa þögnina:
„Þú segir tíðindi, Hreggviður. Auðvitað ræður þú gerðum þínum og ráð-
stafar eigum þínum. Ef þessi ráðabreytni verður þér til fróunar í einhverjum
andlegum erfiðleikum, þá er hún kannski skynsamleg.“
„Hvar ætlar þú svo að húa, pahbi minn?“ spurði dóttirin áhyggjufull.
„Ég bý hér áfram, meðan ég þarf á að halda?“ anzaði Hreggviður fremur
stuttur í spuna, því að hann fann greinilega andúðina, sem lá í loftinu.
Reynir kom til liðs við föður sinn. Það var kominn litur í kinnarnar á
honum af áfenginu, og augun ljómuðu glaðlega.
„Mér líkar þetta ágætlega hjá þér, pabbi. Það er svo skemmtilegt að sjá
einu sinni mann, sem vill eitthvað og er reiðubúinn að fóma einhverju fyrir
það, sem hann vill. Auðvitað þykjast allir vilja þetta eða hitt, en meiningar
þeirra eru langoftast ekki annað en véltilhúin fjöldaframleiðsla, sem þeir
hafa gleypt eins og hvert annað dób. Ég á við, að það er svo hressandi að
vita, að það sé þó til, að maður leggi það á sig að skapa sér sj álfum skoðun,
taki afstöðu óháða tíðarandanum og vilji leggja eitthvað að veði fyrir þeirri
afstöðu. Þakka þér fyrir, pabbi, mér líkar þetta vel.“
Nú átti Jarl einn eftir að láta uppi álit sitt á málinu. Hann saup á glasinu,
299