Tímarit Máls og menningar - 01.06.1990, Side 74

sem hún kom nálægt. Nú voru ekki eftir nema daufar útlínur og viskustykkið
þar að auki rifið langsum, mitt á milli brjóstanna. Töfrarnir horfnir.
Kötturinn hafði fært sig að matarskálinni og sleikti hana af áfergju. Hljóp
síðan á eftir manninum þegar hann fór út úr eldhúsinu. Þeir gengu gegnum
stofuna. Kötturinn flæktist fyrir fótum mannsins. Hann hægði á sér og steig
síðan yfir köttinn sem reyndi að nudda sér upp við inniskóna.
Dúkurinn í stofunni glansaði ekki lengur, enda langt liðið frá jólum. Óþarfi
að vera alltaf að skúra, nóg að sópa vikulega.
Maðurinn hélt áfram fram í forstofu. Þar var lítil kommóða. Grár vettlingur
stóð upp úr efstu skúffunni sem var opin til hálfs. A veggnum á móti var spegill
þar sem maðurinn gat séð sig næstum allan, ekki inniskóna og sokkana eða
tána sem stóð út úr, en allt annað. Hann brosti til sín og sperrti brjóstkassann
lítið eitt, lagaði skyrtuna, gyrti hana niður í buxurnar og þrengdi beltið um
eitt gat. Strauk hendinni í gegnum hárið sem var aðeins farið að þynnast. Hann
tók greiðu úr rassvasanum og greiddi það aftur frá enni. Hátt gáfulegt enni og
blá augu, hvort tveggja úr móðurættinni. Nefið kannski full breitt en karl-
mannlegt, eins og breiðar herðarnar. Glæsilegur.
Hann tók svartan lítinn trefil úr kommóðuskúffu og vafði honum um
hálsinn. Svo fór hann í brúna úlpu og renndi upp í háls. Kötturinn sem var
kominn upp á kommóðuna stökk niður, hljóp að dyrunum og mjálmaði
bænarrómi.
„Nei, Skarphéðinn minn, þú ferð ekkert núna. Kannski á eftir þegar þú
hefur borðað eitthvað.“
Hann tók köttinn upp og setti hann inn í stofu, lokaði forstofuhurðinni. Fór
í svarta nýlega kuldaskó og steig út í snjóinn. Tók fast í hurðina til að athuga
hvort hún væri vel lokuð. Gekk svo varlega upp tröppurnar sem voru einhvers
staðar undir snjónum. Hann hefði kannski átt að moka þær.
Milli hússins og bílskúrsins hafði myndast djúpur skafl um nóttina og hann
varð að taka á sig krók og ganga hringinn í kringum húsið. Eins gott að
eigandinn var ekki heima þessa helgi, hún hefði sjálfsagt reynt að kenna
honum um hvað grasið væri illa farið, þótt það væri langsótt.
Hann stappaði af sér mesta snjónum þegar hann kom út á gangstéttina. Það
72
TMM 1990:2