Tímarit Máls og menningar - 01.06.1990, Blaðsíða 77

gleymdi alveg að sýna þér nýju mannbroddana sem við vorum að fá í gær.
Þeir eru á svo góðu verði.“ Brosið var jafnblítt og endranær. „í svona færð er
nauðsynlegt fyrir fullorðið fólk að vera vel búið ...“ Hún var enn að tala þegar
hann var kominn út úr búðinni, sagði hve margir gaddar væru að framan og
r hve margir að aftan. Hvað gekk henni eiginlega til að móðga hann svona?
Hann skundaði yfir götuna og eftir troðningnum. Plastpokinn slóst utan í
hann og horn á kaffipakka rakst harkalega í hnéð. Honum var sama.
Konan á miðhæðinni keyrði inn í stæðið um leið og hann kom að húsinu.
Strákarnir hennar tveir hentust út úr bílnum og hlupu hlæjandi framhjá honum
upp tröppumar. Þeir höfðu sömu fallegu hvítu tennurnar og móðirin. Annar
þeirra missti vettling og maðurinn beygði sig eftir honum. Það var dálítið erfitt
að rétta úr sér, bakið orðið nokkuð stirt.
Konan var í gráum mokkajakka og með stóra mokkahúfu. Kinnamar voru
rauðar sökum kuldans. Hún brosti til hans þegar hún tók við vettlingnum.
Hann ætlaði að bjóðast til að bera fyrir hana, en hún var þá þegar komin upp
» tröppurnar með innkaupapokana. Hann horfði á eftir henni inn og á hurðina
þegar hún lokaði. Hvílíkur kvenkostur! Hann gekk af stað, ruddist í gegnum
skaflinn milli hússins og bílskúrsins sem hann hafði ekki lagt í nokkru fyrr,
og flýtti sér inn.
Kötturinn krafsaði í forstofuhurðina. Maðurinn fór úr úlpunni og hengdi
hana upp. Trefillinn fór á sinn stað í kommóðunni og kuldaskórnir undir
ofninn við hlið hennar. Svo stóð hann og horfði á sig í speglinum. Gamall.
Beltið skarst óþægilega inn í holdið, og nú þegar buxumar voru blautar eftir
snjóinn, klesstust skálmarnar við fæturna og komu upp um mjóa spóaleggina.
Baráttan við skaflinn hafði einnig sett hárið úr skorðum. Hann tók upp
greiðuna og greiddi hárið aftur, reyndi að hylja skallann. Hárið var skítugt og
klesst, enda var liðin vika frá því hann fór í bað, laugardagar voru baðdagar.
Augun fallegu úr móðurættinni nutu sín engan veginn fyrir pokóttum hvörm-
um og skyrtan gat ekki þagað yfir leyndarmáli frekar en fyrri daginn, sinneps-
blettur sagði frá pulsuveislunni sem þeir Skarphéðinn höfðu haldið kvöldið
áður. Hann hafði ekki tekið eftir honum þegar hann klæddi sig um morguninn.
Kötturinn klóraði í hurðina. Maðurinn sneri sér frá speglinum, tók pokann
TMM 1990:2
75
L