Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2000, Page 74
Rósa B. Blöndals
Öllu þeim konungur hótaði hörðu.
Hvergi þó nokkur fannst maður á jörðu,
draum þann er vissi’ utan Daníel einn.
Drauminn að segja var Daníel fenginn,
draumspakur maður því slíkur var enginn.
Mælti’ hann er kom hann í konungsins höll:
„Líkneskju, konungur, leist þú í svefni,
ljómandi fagra, úr margskonar efni;
björtum í geislum hún blikaði öll.“
Höfuðið gjört var úr gullinu dýra,
gjörð voru brjóstin úr silfrinu skíra,
kviður og lendarnar allt var úr eir;
leggir úr járnmilti hömruðu’ og hörðu,
hraustlegir fætur, er námu við jörðu,
sumpart úr járni og sumpart úr leir.“
„Horfðir þú, jöfur, á hana þar lengi,
hugðir þú gersemi slík fyndist engi,
þar til er losnaði stóreflis steinn;
lenti’ hann á skínandi líkneskju fótum,
leirinn sprakk sundur, en allt skalf frá rótum.
Bjarg það hið mikla þó bifaði’ ei neinn.“
„Gullið og silfrið og sjálegur eirinn
sundur þó muldist og járnið og leirinn,
fauk það allt burt, svo ei eftir sást af.
Bjargið hið stóra varð stærst allra fjalla,
stóð það og gnæfði’ yfir jörðina alla;
ljómaði’ af því yfir land, yfir haf.“
„Gullið er konungsins göfuga ríki,
gjörvalla’ um jörðina finnst ei þess líki;
vegsemd og auður og vald er hjá þér.
Skógar og hlíðar og akrar og engi,
allt er þér gefið, - en stendur ei lengi.
Babýlon víðfræga auðugust er.“
72