Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2000, Page 90
Rósa B. Blöndals
engum er það skyldara en mér, sem svo lengi hefi notið varðveizlu Guðs og marg-
faldrar miskunnar. . .
. . . En þegar ég horfi fram í tíðina og á hag kristninnar sérlega, þá minnist ég
einnig kristni vorrar eigin þjóðar. . .
. . . Nú er það sem vér vitum orðið mjög áliðið sumars og konrið undir haust.
Þetta minnir mig á það, að það er þegar komið haust ævi minnar. Venjulega stend-
ur haustið að baki sumrinu, og færra er þá oftast um bjarta og blíða daga.
En þó vil ég að svo komnu ekki afneita bjartsýni minni einnig að því er til
sjálfs mín kemur. Og síst samir mér að vantreysta handleiðslu Guðs á mér hér
eftir, er hann hefir leitt mig svo föðurlega hingað til.
Það kann að sýnast að þessi haustdagur ævi minnar sé að minnsta kosti ekki
óblíður, og svo má að vísu líta á það frá vissu sjónarmiði. En frá öðru sjónarmiði
skoðað er síður en svo að ég geti talið þessa vígslu mér til jarðneskrar upphefð-
ar. Mér finnst að ég sé að nýju orðinn fermingarbarn. Það má líka vel vera; og
mér er það í rauninni mesta sæmd ef ég get orðið barn að nýju; því að Jesús seg-
ir: „Hver sem ekki meðtekur Guðsríkið eins og barn, mun alls eigi inn í það
koma,“ og á öðrum stað: „Nema þér snúið við og verðið eins og börnin, komist
þér alls ekki inn í ríki himnanna."
Einskis get ég því óskað mér betra en að verða barnslegur í sönnum skilningi.
Og nú að síðustu aðeins þetta:
Ég horfi yfir hafið,
um haust af auðri strönd.
Ég horfi ekki aðeins út yfir þetta sund sem ófarið er ævi minnar, heldur til
landsins hinum megin, sem aðeins hillir undir.
Vér sjáum það ekki nema eins og í móðu. En ég trúi því að það sé gott og fag-
urt land, og þegar þangað kemur eigi ég þar góða heimkomu, þó alls ekki fyrir
neina eigin verðleika, heldur fyrir náð Guðs og frelsarans.“ (Tilv. lýkur úr hluta
vígsluræðunnar.)
Eftirtektarvert er að hér virðist síra Valdimar standa aftur í sporum æsku sinn-
ar og hugurinn reikar á þeirri hátignar stundu frægðar hans, aftur til þess ör-
laga-augnabliks þegar hann í æsku átti tveggja kosta völ, að verða skilinn eft-
ir einn uppi á geigvænlegum öræfum hálendisins eða leggja út í ófæruna og
ólgandi Jökulfallið, upp á líf og dauða til að ná hinni þráðu strönd hinum meg-
in. Hann fer ekki lengra með sálminn, en þar stendur einnig:
Sú ströndin strjála’ og auða,
er stari’eg héðan af,
er ströndin stríðs og nauða,
er ströndin hafsins dauða,
og hafið dauðans haf.
88