Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2000, Page 136
Sigurbjörn Einarsson
Það fbúðarhús, sem hann reisti að Stóra-Núpi, stendur enn og er það niðj-
um hans til sóma, að hafa haldið verndarhendi yfir því. Það hús, ásamt þeim
munum, sem það geymir úr eigu hans, hlýtur að teljast þjóðargersemi.
Að Stóra-Núpi er og fögur kirkja, sem hann stóð fyrir að reisa og hafði
forsögn um að prýða. Önnur jafngömul og honum nákomin er að Hrepphól-
um.
Þá skyldi því ekki gleymt, að hann var fyrsti vígslubiskup Skálholtsstift-
is og ber að minnast þess á endurreistum Skálholtsstað.
A seinni tímum hefur engin rödd úr Arnessþingi náð eins víða og snort-
ið eins djúpt og sú, sem barst frá hinum hógværa höfðingja andans, Valdimar
Briem. Það ætti að vera sérstakt metnaðarmál sýslunga hans að minna á spor-
in hans. En kirkjan öll og þjóðin í heild á hér köllun að gegna og skyldu við
minningu og arfleifð eins síns besta manns.
Á hundrað ára afmæli sr. Valdimars ritaði sr. Gunnar Jóhannesson, eftirmað-
ur hans sem sóknarprestur og prófastur, grein um hann.1
Ég leyfi mér að gefa honum orðið hér að lyktum. Þannig lýkur hann grein
sinni:
Hann var maður vitur og vinsæll, spaklátur og gætinn svo sem margir frændur
hans, friðsamur og óádeilinn. Fagur þótti hann ásýndum, svo að mörgum þykir
sem trauðla megi við jafnast. Hann sat lengstum að Stóra-Núpi. Fagurt er þang-
að að líta. En miklum mun fegurra er um að litast í þeim heimum ljóða og trú-
ar, er hann hefur fest í ljóðstafi og söng í bestu sálmum sínum.
1 Víðförli, 2. 1. 1948, bls. 51-57.
134