Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Síða 38

Þ o r va l d u r S i g u r b j ö r n H e l g a s o n
38 TMM 2018 · 4
Næstu dagar liðu hratt. Við Úlfhildur lékum okkur saman frá sólar-
upprás til sólarlags og þrátt fyrir að við skemmtum okkur konunglega
vissum við bæði að við hefðum takmarkaðan tíma saman. Fregnin um
útlensku stelpuna sem dvaldi hjá okkur hafði spurst út um allt hverfið og
stundum komu krakkar úr skólanum og nærliggjandi húsum til að skoða
Úlfhildi. Hún tók öllum vel, brosti og sagði nafnið sitt sem hljómaði svo
dularfullt og fornt. Ég gerði ekki mikið í því að bjóða vinum mínum að
hitta hana því eins sjálfselskt og það hljómar þá vildi ég ekki þurfa að
deila henni með öðrum. En þeir komu engu að síður og þó mörgum
þeirra þætti hún furðuleg lékum við öll saman. Einn dag rétt fyrir ára-
mót spiluðum við Úlfhildur fótbolta með nokkrum krökkum úr götunni
og Úlfhildur skoraði hvert markið á fætur öðru á móti færasta mark-
manni bekkjarins. Mig minnir að það hafi verið þennan sama dag sem
mamma fékk símtal frá tungumálasérfræðingnum. Hún hváði margoft
og var mjög hissa í símann og ég heyrði hana útskýra fyrir pabba eftir
símtalið að maðurinn vildi fá Úlfhildi í fleiri rannsóknir eftir áramót.
Hann sagðist ekki enn hafa fundið út hvaða tungumál hún talaði en það
væri sennilega eitthvert sjaldgæft afbrigði af gelísku.
Á gamlárskvöld komu afi og amma í mat til okkar. Mamma gróf upp
gamlan sparikjól úr geymslunni sem hún hafði verið að geyma fyrir
Erlu og lánaði Úlfhildi. Ég hefði aldrei þorað að viðurkenna það fyrir
sjálfum mér þá en ég hafði aldrei séð fallegri stelpu en Úlfhildi þetta
kvöld. Hvítur blúndukjóllinn dró fram rauðbrúnt hárið og freknurnar
ljómuðu á rjóðum kinnunum eins og dökkar stjörnur. Amma bretti upp
á nefið þegar hún sá hana en afi tók henni vel og sýndi henni nokkra
af spilagöldrunum sínum sem ég var fyrir löngu orðinn þreyttur á og
uppskar hjá henni mikinn fögnuð. Maturinn gekk vel fyrir sig og Úlf-
hildur borðaði humarinn með bestu lyst en þegar flugeldarnir byrjuðu
fór allt í háaloft. Þegar fyrsti flugeldurinn sprakk fyrir utan gluggann
okkar æpti Úlfhildur upp yfir sig og stökk undir borðið. Amma saup
hveljur en pabbi og afi hlógu bara. Ég skreið undir borðið til hennar
og reyndi að róa hana og að lokum kom hún undan borðinu og settist
aftur með okkur. En þegar næsti flugeldur sprakk endurtók sagan sig
og eftir því sem sprengingarnar ágerðust varð Úlfhildur sífellt hrædd-
ari. Að lokum þurfti ég að fara með hana inn í sjónvarpsherbergi og setja
á teiknimynd með hljóðið í botni til að reyna að yfirgnæfa hávaðann í
sprengingunum. Sjónvarpið náði að fanga athygli hennar og hún starði á
það eins og dáleidd á meðan leiftur flugeldanna vörpuðu marglitri birtu
gegnum rimlagardínurnar. Hún sofnaði áður en myndin kláraðist og ég
lá við hlið hennar í nokkrar mínútur þar til ég sofnaði sjálfur upp við
TMM_4_2018.indd 38 6.11.2018 10:22