Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Blaðsíða 119

H u g v e k j u r
TMM 2018 · 4 119
en margt annað hér. Hvarvetna í þýð-
ingum Kristjáns má sjá merki um hið
skáldlega upphaf innra með honum
sjálfum. Að gefa af tungu sinni, rödd
sinni og hljómfalli er ekki lítil gjöf frá
þýðanda til lesanda þegar best tekst til.
Slík samskipti þýðanda við upprunaverk
gæðir nýjan texta því lífi að hann verður
í eðli sínu annað verk, samhliða því sem
það óx upp úr.
Hver ávinningurinn er af því að þýða
erlendar bókmenntir fyrir örþjóð sem
les víst æ minna þarf hver og einn þýð-
andi að svara sjálfum sér og finna sann-
færingu til. Og hvers vegna kennir
maður? Sá sem gefur af sér kennir
öðrum hvernig lífinu er best lifað og sá
hinn sami lærir yfirleitt flest sitt á leið-
inni. Ég held að Kristján hafi alla tíð
setið sjálfur á skólabekk á meðan hann
miðlaði okkur hinum af þekkingu sinni.
Hann hafði köllun til að flytja okkur
heimsmenninguna og þann arf sem hún
færir til núlifandi kynslóða. Slíkt starf
verður ekki drifið áfram af öðru en
áhuga fyrir viðfangsefni, af starfsgleði
og elju til að byggja brýr milli menning-
arheima, til að miðla og deila. Án slíkrar
atorku myndi íslensk tunga og menning
deyja talsvert fyrr en ella. Að eiga góða
þýðendur er happ, að eiga öndvegisþýð-
endur og kennara er fengur fyrir
íslenska menningu. Kristján Árnason
var tvímælalaust í þeirra hópi.
Einar Már Jónsson
Kubbar og
kolkrabbar
Fyrir nokkru átti ég leið til Marseille til
að skoða litla íbúð sem kunningi minn
einn hafði fest kaup á, reyndar ekki til
að búa þar sjálfur heldur til að fjárfesta í
henni og leigja hana út. Þetta er svo sem
ekki í frásögur færandi ef ekki hefði
viljað svo til að íbúðin var í hinni frægu
blokk „Borginni geislandi“ – „La cité
radieuse“ – sem meistarinn sjálfur Le
Corbusier hafði teiknað, alveg eftir sínu
höfði, og er reyndar eitt af hans þekkt-
ustu verkum. Menn koma aðvífandi úr
öllum heimshornum til að berja það
augum, þó ekki sé nema að utan. Fyrir
mig voru það forréttindi að koma í hið
allra helgasta.
Áður en skoðunin hófst borðuðum
við á veitingastað með ágætu útsýni,
ekki aðeins yfir bygginguna sjálfa held-
ur líka allt umhverfið. Það verður að
segjast að verk meistarans tók sig ágæt-
lega út, þetta er langur og ferhyrndur
kassi en málaður í margvíslegum litum
og ber samsetning þeirra vitni um færni
skaparans, en Le Corbusier var ekki
aðeins erkismiður (það er hin rétta þýð-
ing gríska orðsins „arkitekt“) heldur og
líka allþekktur listmálari, sem hélt stór-
ar sýningar. Í kringum „Borgina geisl-
andi“ eru svo blokkir eftir aðra menn
sem höfðu augljóslega tekið sér meistar-
ann til fyrirmyndar, þær eru samskonar
kassar, því ekki var erfitt að líkja eftir
því formi, en litasamsetningin er hins
vegar andlaus, aðeins dauft endurskin.
Heildin er því ekki glæsileg, og ekki
bætir úr skák að hún er mitt í ömurlegu
úthverfi og víða auð svæði milli kass-
anna.
TMM_4_2018.indd 119 6.11.2018 10:22