Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Blaðsíða 35

S u n n a n v i n d u r
TMM 2018 · 4 35
Ég man að ég vakti lengi þessa fyrstu nótt og virti hana fyrir mér eftir
að hún var sofnuð. Hún var dökk yfirlitum með grófa andlitsdrætti,
kinnarnar voru þaktar freknum og rauðbrúnt hárið svo þykkt og krullað
að ómögulegt var að hemja það að nokkru leyti. Pabbi hafði orð á því að
hún gæti mögulega verið frá Sýrlandi en ég þekkti nokkra Sýrlendinga
úr skólanum og Úlfhildur var ekki hið minnsta lík þeim. Eina eign Úlf-
hildar sem virtist vera einhvers virði var bakpoki sem hún passaði eins
og í honum væri allur fjársjóður heimsins. Hún notaði hann sem kodda
þegar hún svaf og ég náði bara einu sinni að kíkja ofan í hann. Bak-
pokinn sjálfur var nokkuð merkilegt handverk; brúnn tausekkur með
fíngerðum leðurröndum sem á voru alls kyns tákn og skreytingar sem
minntu einna helst á rúnir. Í pokanum voru þrír hlutir; gulnað skjal sem
skrifað var á með sömu furðulegu táknunum og skreyttu bakpokann,
fjögurra arma kross úr sprekum með ferningi í miðjunni og gamalt,
mölétið grátt teppi sem Úlfhildur svaf alltaf með þrátt fyrir að henni
væri boðin sæng.
Á jóladag var boð hjá afa og ömmu eins og vanalega en mamma og
pabbi kunnu ekki við að taka Úlfhildi með þannig að ég og mamma
urðum eftir heima með henni á meðan þið Erla fóruð með pabba í
boðið. Ég hafði fengið nýja leikjatölvu í jólagjöf sem ég ákvað að sýna
Úlfhildi en hún virtist ekki hafa mikinn skilning á tölvuleikjum og var
hálfsmeyk við skotleikinn sem ég sýndi henni. Það var þannig með flest
tæki sem ég sýndi Úlfhildi; allt virtist henni á einhvern hátt framandi og
skipti ekki máli hvort um var að ræða síma, brauðrist eða uppþvottavél.
Við eyddum því mestum okkar tíma saman úti en hún átti ekki í neinum
vandræðum með þá útileiki og íþróttir sem ég kenndi henni. Hún reyndi
sjálf að kenna mér ýmsa leiki og þótt ég skildi mismikið í þeim þá var
hún svo uppátækjasöm að það skipti engu máli. Úlfhildur var líka sér-
staklega hrifin af ykkur Erlu og passaði ykkur eins og þið væruð hennar
eigin systkini.
Þannig leið jólafríið og þó að við Úlfhildur skildum ekki hvort annað
urðum við miklir vinir. Þrátt fyrir að mamma og pabbi reyndu að hafa
hljótt um Úlfhildi spurðist fljótlega út um veru hennar meðal fjöl-
skyldunnar og frændfólk jafnt sem fjarskyldir ættingjar komu í heim-
sókn til að líta hana augum. Margir hristu hausinn en mamma var
ákveðin í því að Úlfhildur yrði hjá okkur þar til útlendingastofnun
myndi opna aftur og hægt væri að fá aðstoð í máli hennar. Einn dag á
milli jóla og nýárs heyrði ég mömmu og pabba tala saman í eldhúsinu.
Við Úlfhildur höfðum verið í feluleik og ég lá í hnipri í kústaskápnum
við hliðina á eldhúsinu. Mamma sagðist hafa hringt í útlendingastofnun
TMM_4_2018.indd 35 6.11.2018 10:22