Ófeigur - 15.08.1948, Síða 8

8
ÖFEIGUR
legur sínar árum saraan með hinu rauða byltingar-
hyski. En bændur höfðu, sökum ráðíeysis sinna
svokölluðu trúnaðarmanna, verið nógu mikið afskiptir
þó að þeim væri nú bjargað. Ég vissi úr bankaráði Lands-
bánkans, að Jón Árnason hafði bent bæði Eysteini og
Bjarna á að þeir mundu eiga fárra kosta völ, nema ef
þeir gætu frá Jóhanni fengið þær milljónir, sem nefnd-
ar voru aflátspeningar. Var þetta fé, sem ýmsir efna-
menn höfðu gleyrnt að telja fram á undangengnum vel-
maktardögum, en fengu syndakvittun fyrir með því að
lána ríkinu aurana með lágum vöxtum. Þegar ég sá, að
ráðherrum Framsóknar varð ekkert ágengt með fjár-
reiður bænda og að þeir gátu ekki einu sinni hagnýtt
sér bendingu Jóns Árnasonar, flutti ég tillögu um þetta
efni. Að loknum umræðum, spurði ég fjármálaráðherra,
hvað hann segði um þessa leið. „Hún er ekki sú versta,“
ságði Jóhann. Litlu síðar voru syndalausnargjöldin lögð
inn á reikning Ræktunarsjóðs í Búnaðarbankanum, en
gátu eins verið þangað komin mörgum mánuðum fyrr.
XI.
Ræða landbnnaðarráðherra sýndi glögglega, að þegar
lögin um 15 milljóna framlag til ræktunar og húsa-
geröar í sveitum voru samþykkt, var engin von um
handbæra peninga, heldur var hér um pappírsaðgerðir
að ræða. Bar ég þá fram tillögu mn að frestað yrði
byggingu Skálholtskóla og þær rnilljónir, sem þangað
áttu að fara, yrðu lagðar í húsgerðarsjóð bænda. Ekki
líkaði Eiríki Einarssyni vel þessi tillaga. Stjórnin brá
skolti á snið, eins og fyrr var gert á Fróðá, og beið ó-
væntra atburða. Það var ekkert til í sjóði Skálholts og
að lokum gerði Búnaðarbankinn miskunnarverkið og
hjálpaði stjórn og þingi út úr klípu sem gálauslega var
til stofnað.
XII.
Tillagan um ákvæðisvinnuna kom eins og „þjófur úr
heiðskíru lofti“ yfir þingið. Aliir vita um hin ójöfnu og
ótryggu afköst við hin keyptu framleiðslustörf. En leið-
togar verkamanna, bæði kratar og kommúnistar, hafa
hvorki haft löngun eða þrek til að taka þetta mál karl-
mannlegum tökum. Hitt er þó enn óskörulegra, að leið-
togar borgaraflokkanna treysta sér ekki til að lækna