Ófeigur - 15.08.1948, Blaðsíða 85

ÓFEIGUR
85
áþján jrfir þjóðina. Um og eftir tvítugsaldur er mörg-
um ungum mönnum mjög hugstætt að iðka marghátt-
aðar íþróttir. Leggur mannfélagið fram árlega stórar
fjárhæðir til að greiða götu slíkra manna. Mætti það
kallast meðalskömm, ef hinir stæltu íþrótamenn væru
svo veikgeðja, að þeir gætu ekki nokkrum sinnum á
ævinni innt af hendi þegnskaparskuld við að halda ölv-
uðum mönnum eða æstum skríl frá skaðsemdarverkum.
í sveitum landsins er nú víða svo ástatt, að um leið
cg fólkið í byggðinni hefur komið sér upp fundarhúsi,
þar sem vegur liggur nærri, þá er tæplega hægt fyrir
heimamenn að koma saman í félagshúsi sínu fyrir ölv-
uðum ofbeldismönnum. Er í þeim sveitum ekki nema
um tvennt að gera, að fella niður almenna mannfundi
eða koma upp þjóðverði af innansveitarmönnum og
taka drykkjudólgana úr umferð, og helzt með þeim
hætti, að þeir taki upp betri siði. I þéttbýlinu reynir
á að tryggja starfsmönnum þjóðfélagsins vinnu-
frið. Ef skríll sá, sem réðst inn í Sjálfstæðishúsið til
a,ð hræða starfsmenn ríkis og bæjar, hefði vitað, að í
bænum væri lögregla, sem beitti táragasi og vatnsbun-
um á alla ofbeldismenn, sem röskuðu borgfriðnum, og
að baki þessum löggæzlumönnum stæði mannmargur
og vel æfður þjóðvörður, þá hefði oftnefndur skríll lát-
ið sér nægja að hlusta á æsingaræður í barnaskólaport-
inu, en sparað hermdarverkin. Varnarleysi landsins er
eggjun til hinna spilltu afla þjóðfélagins að beita yfir-
gangi og ofstopa, því að stjórnarvöldin geta engu af
sér hrundið. Hingað til hefur engri þjóð tekizt að vernda
borgfriðinn nema með réttlátum lögum og valdi.
Mótþrói sá, sem reis gegn varalögreglumvarpi Jóns
Magnússonar 1925, spratt af því, að líkur bentu til, að
með þeim liðsafla ætti að blanda sér í kaupdeilur til
óhagnaðar verkamönnum. Nú mundi engum manni koma
til hugar að beita þjóðverði á þann hátt, heldur ein-
göngu til að halda uppi lögum og rétti í landinu. 1 ein-
ræðislöndunum öllum eru verkamenn beittir stöðugri
þvingun í skjóli hers og lögreglu, en í þingstjórnar-
íöndunum er þetta aldrei gert. En í þeim löndum er
engum manni og engri stétt leyft að beita ofbeldi til
að koma fram málum. Er það og alkunna, að um öll
Norðurlönd og í löndum Engilsaxa er jafnaðarmanna-
fíokkunum hið mesta áhugamál, að lög landsins séu í